ဒမာသက်သို့ သွားရာလမ်း

 

 ဒမာသက်သို့ သွားရာလမ်း

Unicode & Zawgyi Reshare-#9Dan
ရှောလု .. သူကား နှယ်နှယ်ရရ မဟုတ်.. အဆင့်မြင့် ဖာရိရှဲ တစ်ယောက်.. ဂျူးလူမျိုးတို့ ဝတ်ပြုရာ ကျောင်းတော်ကြီးမှ အဆင့်မြင့် အရာရှိ တစ်ဦး.. ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့် အလွမ်းသင့်သူ.. ခရစ်ယာန်များက သူ့အမည်ကို ကြားရုံမျှနှင့် ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကြောက်ရသည်။ ယခုသူ ဒမာသက်(Damascus) မြို့သို့ သွားရာလမ်းပေါ်၌ ရောက်နေသည်။ မြင်းဖြူကြီးကို စီးနင်းပြီး လက်ထဲ၌မူ ဓားရှည်တစ်လက်ကို ကိုင်ဆွဲထားသည်။ မြင်းတပ် စစ်သည်တော်များ နှင့် ခြေလျင်တပ်သားတစ်စု ကို ဦးဆောင်ကာ ဒမာသက်မြို့သို့ ဦးတည် ခရီးဆက်နေသည်။ စိတ်ထဲမှာလည်း ”ဖာရိရှဲပဲ နိုင်မလား၊ ယေရှုပဲ နိုင်မလား၊ တွေ့ကြသေးတာပေါ့” ဟု ကြိမ်းဝါးနေသည်။ ဂျေရုဆလင်မြို့မှ ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်နေသော ကနဦး ခရစ်ယာန်များကို ရှာဖွေပြီး သုတ်သင်ရှင်းလင်း ပစ်ရန်သာ သူ၏ အတွေးထဲ၌ ရှိသည်။

ဤမြင်းတပ်နှင့် စစ်သည်တစ်စုကို အဆင့်မြင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်ဖြစ်သူ ကယာဖ (Caiaphas )မှ ထည့်ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကယာဖ သည် ရှောလု၏ အစွမ်းကို သိသည်။ ရှောလုသည် ပညာတတ်၊ စိတ်ပြတ်သူ၊ ဇွဲသတ္တိနှင့် ပြည့်စုံသူ ။ ခရစ်ယာန်များကို ဤကမ္ဘာမြေမှ အပြီးတိုင် ချေမှုန်းနိုင်သူသည် ရှောလုသာ ဖြစ်ကြောင်းကို ကယာဖ ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်သည်။ ကယာဖ သည် စာချွန်လွှာတစ်ထပ်ကို လည်း ရှောလု လက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ စာချွန်လွှာများကို ချိတ်ပိတ်ပြီး ယဇ်ပရောဟိတ်မင်း တံဆိပ်တုံးကို ထုထားသည်။ ထိုစာချွန်လွှာများသည် ဂျေရုဆလင် မြောက်ပိုင်းမှာ ရှိသော တရားဇရပ် (Synagogues) များအတွက် ဖြစ်သည်။
ရှောလုက ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်နေသော ခရစ်ယာန်များကို မြောက်ပိုင်းတစ်ခွင် ပြဲပြဲစင်အောင် ရှာမည်။ တွေ့လျှင် ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင်ပြီး ယဇ်ပရောဟိတ်မင်း ကယာဖ ထံကို အပ်နှံမည် ဟု ကတိကဝတ် ပြုထားသည်။ နေ့ပေါင်းများစွာ၊ ညပေါင်းများစွာ ခရီးဆက်ကာ ရှာဖွေပါသော်လည်း ခရစ်ယာန် ဆို၍ တစ်ယောက်တစ်လေမျှ မတွေ့ရ။ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်နေသည်။ ရှောလု ပျင်းပင်ပျင်းလာသည်။ လမ်းခရီးတစ်လျှောက် ဘာမှ မလှုပ်ရှားရ။ သို့ နှင့် ပင် ဒမာသက်မြို့သို့ပင် နီးလာချေပြီ။ ဒမသတ်မြို့ အဝင်သည် အလွန်လှပသည်။ မြက်ခင်းပင် စိမ်းစိမ်းများကို မျက်စိပသာဒ ကြည်နူးလှပစွာ စတင်တွေ့မြင်လာရသည်။ မြစ်ကြီး နှစ်သွယ် ကလည်း ဤမြို့ကလေးကို ဝန်းရံ ထားသည်မှာ အလှပေါ်တွင် အယှဉ်ဆင့်ထားသည့်နှယ်ပင်။ ရောမတို့၏ လက်အောက်မှာ ရှိနေလင့်ကစား ဒမသတ်မြို့သူမြို့သားများသည် ပျော်ရွှင်ကြသည်ကို တွေ့မြင်ရသည်။

ဒမာသက် (Damascus) မြို့
ရက်ပေါင်းများစွာ သွားခဲ့ရသော ခရီးရှည်ကြောင့် ရှောလု ခန္ဓာ တစ်ခုလုံး ဖုံ အလိမ်းလိမ်းကပ်နေသည်။ ရေငတ်သောကြောင့် အာခေါင်မှာလည်း ခြောက်ကပ်နေသည်။ ဝမ်းထဲကလည်း ကျုတ်ကျုတ်မြည်အောင် ဆာလောင်နေသည်။ ဒမာသက်မြို့သို့ ရောက်လျှင် တည်းခိုခန်းကောင်းကောင်း တစ်ခု၌ ညစာ ကောင်းကောင်းစားပြီး၊ တုံးကနဲ နေအောင် အိပ်ပစ်လိုက်မည်ဟု ရှောလု ကြုံးဝါးလိုက်သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ရုတ်တရက် ရှောလု ခန္ဓာကိုယ်သည် မြင်းကုန်းနှီးပေါ်မှာ ယိမ်းထိုးလာသည်။ ရှောလု ၏ စက္ခု နှင့် သောတ အာရုံသည် ရုတ်ချည်း ပြောင်းလဲသွားသည်။ မျက်စိကျိန်းပြီး ကန်းလောက်အောင် အားကြီးသော အလင်းသည် ကောင်းကင်မှ ရှောလု ပေါ်သို့ ကျရောက်လာသည်။ ရှောလု၏ နားထဲတွင်လည်း လှိုင်းတံပိုးများ ရိုက်ခတ်သံကဲသို့ ဝေါကနဲ ဝေါကနဲ အသံများ ကြားလာရသည်။ အေးစိမ့်သော လေများကလည်း ရှောလုခန္ဓာကိုယ် ပေါ် တိုက်ခိုက်လာသည်။
ရှောလု မြင်းဇက်ကြိုးကို အားဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လက်များက တုန်နေသော ကြောင့် မိမိရရ မဆုပ်ကိုင်နိုင်တော့။ ခြေ နှစ်ဖက်ဖြင့် မြင်းစီးခြေကွင်းကို မလွတ်ထွက်သွားအောင် အားဖြင့်ဖိကာ ချိတ်ထားသည်။ ဒူးဆစ်များ၊ ခြေကျင်းဝတ်များ မခိုင်တော့။ ခြေထောက်များမှာ အားမရှိတော့ သကဲ့သို့ ချည့်နဲ့သွားသည်။ နောက်ဆုံး မြင်းပေါ်မှ မြေကြီးပေါ်သို့ ရှောလု ပြုတ်ကြသွားသည်။ မြေကြီးပေါ်တွင် ပက်လက် နှင့် ရှောလု မလှုပ်နှိုင်တော့။

ရှောလုမြင်းပေါ်မှ ပြုတ်ကျစဉ်
လှိုင်းတံပိုးကဲ့သို့ ဝုန်းဒိုင်း အသံများ တဖြည်းဖြည်း ရပ်တန့်သွားသည်။ အခိုက်တန့်မျှ ဆိတ်ငြိမ်သွားသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် နူးညံ့သိမ်မွေ့သော အသံတစ်ခုကို ရှောလု ကြားလိုက်ရသည်။
”ရှောလု၊ ရှောလု အဘယ်ကြောင့် ငါ့ကို ညှင်းဆဲသနည်း“
မြေကြီးပေါ်မှာ လဲနေသော ရှောလု ညည်းတွားလျက်ပင် ပြန်လည် မေးမြန်းလိုက်သည်။
”သခင်၊ ကိုယ်တော်သည် အဘယ်သူနည်း”
ထိုအသံရှင်က
”ငါကား သင်ညှင်းဆဲသော ယေရှု ဖြစ်သတည်း။ အဘယ်ကြောင့် နှင်တံကို ပြန်၍ ကန်ချင်ပါသနည်း။”
ရှောလု နူတ်များ ဆွံအသွား သည်။ ထိုစကား၏ အနက်ကို ရှောလု ကောင်းစွာ နားလည်ပေသည်။ နှင်တံ ဆိုသည်မှာ တိရိစ္ဆာန်များ ထိန်းကျောင်းရာ၌ သုံးသည့် ကိုးပေခန့် ရှည်သော တုတ်တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ အဖျားတဖက်တွင် ချွန်ထားပြီး ထိုအချွန်ဖြင့် တိရိစ္ဆာန်များကို ထိုးပြီး ကျောင်းရသည်။ ထိုနှင်တံကို တိရိစ္ဆာန်များက ပြန်ကန်သော်လည်း နှင်တံ ကိုင်သူသည် ကိုးပေ အကွာမှာ ရှိသောကြောင့် အရာ မရောက်။ အလဟဿ အချည်းနှီးပင်။
ရှောလု စိတ်တွင် အံ့သြခြင်း နှင့် တုန်လှုပ်ခြင်းတို့သည် တစ်ပြိုင်နက်တည်း ဝင်ရောက်လာသည်။ လက်လျှော့ အရှုံးပေးလိုက်သော လေသံဖြင့် ရှောလု အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ မေးလိုက်သည်။
”သခင်၊ အကျွနု်ပ်ကို ဘာခိုင်းချင်ပါသနည်း။”
အသံရှင်က
”ထ၍ မြို့သို့ ဝင်လော့။ သင့်ပြုမည့် အမှုကို ပြောလိမ့်မည်။”
ထိုအသံသည် တဖြည်းဖြည်း ဝေးကာ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
ရှောလု ခေါင်းထောင်ထလိုက်ပြီး ထထိုင်လိုက်သည်။ သူ၏ တပ်သားများမှာ ရှောလုအား ဝိုင်းလျက် ရပ်ကြည့်နေကာ အံ့သြလွန်းသဖြင့် ကြက်သေ သေနေကြသည်။ တပ်သားများအားလုံးလည်း အသံကိုသာ ကြားလိုက်ရပြီး အသံရှင်ကို မမြင်ရကြ။ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ ရှောလုသာ ပါးစပ်လှုပ်ကာ ပြောနေသည်ကို မြင်ရသည်။ အားလုံးမှာ ညှို့ထားခြင်း ခံရသူများပမာ မှင်သက်နေကြသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် တပ်သားနှစ်ဦး သတိရသလို ဖြစ်လာပြီး ရှောလုကို လက်မောင်းမှနေ၍ ဝိုင်း ထူလိုက်ကြသည်။ ရှောလု မတ်တပ်ရပ်နိုင်သောအခါမှ လက်လွှတ်လိုက်သည်။ ရှောလု မိမိဖာသာ လမ်းလျှောက်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ သဲသဲကွဲကွဲ ဘာမှ မမြင်ရသဖြင့် လက်ဖြင့် စမ်းကာ စမ်းတဝါးဝါး လျှောက်လိုက်သည်။ ရှောလု ဘာမှ မမြင်ရတော့ ။ ဘာဆိုဘာမှ မမြင်ရတော့။ ရှောလု သဘော ပေါက်လိုက်သည်။ သူ၏ မျက်စိအလင်းကွယ်လေပြီ။
ရှောလု သူ၏တပ်သားများ အကူအညီဖြင့် ဒမာသက်မြို့ အဝင်ဝသို့ ဆက်လျှောက်ခဲ့သည်။ ထူးဆန်းသည်မှာ မျက်စိကန်းသော်လည်း၊ မိမိလက်အောက်ငယ်သားများ၏ အကူအညီဖြင့် သွားလာနေရသော်လည်း ရှောလု အားငယ်ခြင်း၊ အကျိုးနည်းခြင်း မခံစားရ။ မြို့ထဲသို့ သွားပြီး သခင်ယေရှုထံမှ ဘာဆက်လုပ်ရမည့် ညွှန်ကြားချက်ကို ရှောလု စောင့်မည်။ ရှောလုအတွက် ထိုအချက်သာ အရေးကြီးပေသည်။
ရှောလုသည် ယုဒဟု အမည်ရသော ခရစ်ယာန် တစ်ယောက်အိမ်၌ တည်း၏။ ယုဒသည် ရှောလု မည်သူဖြစ်သည်ကို ကောင်းစွာ သိ၏။ ရှောလုသည် ခရစ်ယာန်တို့၏ ကြောက်မက်ဖွယ် အကောင်းဆုံး ရန်သူဖြစ်ပေသည်။ ရှောလုအား သနားကြင်နာခြင်းကို ပြခြင်းအားဖြင့် မိမိအား ချမ်းသာပေးမည် မဟုတ်သည်ကိုလည်း ယုဒသိသည်။ ယုဒ ထိုမျှလောက် မအ။ သို့သော်လည်း ယုဒ၌ အခြား ရွေးချယ်ရာ လမ်းမရှိ။ ဧည့်သည် ရှောလုအား ကြောက်ကြောက်နှင့်ပင် သူ၏ အိမ်ထဲ၌ လက်ခံပြီး အိပ်စက်ခွင့်ပေးရသည်။
သုံးနေ့၊ သုံးည တိုင်အောင် ရှောလု၏တပ်သားများ ရှောလု အနားယူနေစဉ် ယုဒအိမ် ပတ်လည် တွင် စောင့်ကြပ်နေသည်။ ဒမာသက်မြို့ ရှိ သမားတော်များ မှာလည်း ရှောလု ကို အစွမ်းကုန် ကုသကြသည်။ သို့သော် ရှောလုကို မျက်စိပြန်မြင်အောင် မစွမ်းနိုင်ကြ။ ရှောလု အစားလည်းမစား၊ ရေလည်းမသောက်တော့။ တစ်ကိုယ်တည်းသာ မိမိဖာသာ ရေရွတ်နေသည်။ တပ်သားများက ရှောလု မိမိဖာသာမိမိ ပြောနေသည်ကို ကြည့်ပြီး သူတို့၏ ခေါင်းဆောင်သည် ရူးသွပ်သွားပြီ ဟု ထင်မှတ်ကြသည်။
အမှန်မှာ ရှောလု တိုးညှင်းစွာ ဆုတောင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ဆုတောင်းနေသည်ကို တစ်စုံတစ်ယောက် သိသည်။ ထိုသူမှာ အာနနိ (Ananias) ဖြစ်သည်။
သခင်ယေရှုသည် အာနနိအား ဗျာဒိတ်တော်အားဖြင့် ခေါ်တော်မူသည်။
”အာနနိ”
”သခင်ဘုရား။ အကျွန်ုပ်ရှိပါသည်”
ဟု အာနနိလျှောက်လျှင် သခင်ယေရှုက
”သင်သည်ထ၍ လမ်းဖြောင့် အမည်ရှိသော လမ်းသို့သွားလော့။ ရှောလုအမည်ရှိသော တာရှုမြို့သားကို ယုဒ၏ အိမ်၌ရှာဖွေ လော့။ အကြောင်းမူကား၊ ထိုသူသည် ဆုတောင်း လျက်နေ၏။”
သခင်ယေရှု ပြောအပြီးတွင် အာနနိ အာရုံထဲ၌ ရှောလု ဆုတောင်းနေသည်ကို မြင်ယောင်လာသည်။ ရှောလုသည် သနားစရာ ကောင်းလောက်အောင် အခြေအနေ ဆိုးရွားနေသည်။ မျက်စိလည်း စုံလုံးကန်းနေပြီ။ ထိုအခိုက် လူတစ်ယောက်သည် ရှောလု အခန်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာပြီး တုန်ယင်သောလက်ဖြင့် ရှောလုမျက်လုံးများပေါ်သို့ အုပ်လိုက်သည်။ ထိုသို့ အုပ်လိုက်သူမှာ မိမိကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေသည် အာနနိ အာရုံ၌ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်လိုက်ရသည်။
အာနနိ သွေးဆုတ်ဖြူရော်သွားပြီး တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်လာသည်။
”သခင်ဘုရား၊ ထိုသူသည် ယေရုရှလင် မြို့၌ ကိုယ်တော်၏သန့်ရှင်းသူတို့ကို အဘယ်မျှလောက်ပင် ညှဉ်းဆဲသည်ကို လူများပြော၍ အကျွန်ုပ်ကြားရပါပြီ။ ဤအရပ်၌လည်း ကိုယ်တော်ကို ပဌနာပြုသောသူရှိသမျှတို့ကို ဖမ်းဆီးချုပ်နှောင် ခွင့်ကိုလည်း ယဇ်ပုရောဟိတ် ထံမှ ထိုသူ ရထားပြီးဖြစ်ပါသည်”
ထိုသို့ အာနနိ လျောက်တင် အပြီး တစ်ဒင်္ဂမျှ ဆိတ်ငြိမ်သွားသည်။ ပြီးမှ ဘုရားသခင်က
”ထိုသူကား တပါးအမျိုးသားတို့နှင့် ရှင်ဘုရင်ထံသို့၎င်း၊ ဣသရေလအမျိုးသားတို့ရှိရာသို့၎င်း၊ ငါ၏နာမကို ပို့ဆောင်စေခြင်းငှါ ငါရွေးကောက်သော တန်ဆာဖြစ်၏။ အကြောင်းမူကား၊ ထိုသူသည် ငါ၏နာမကြောင့် အဘယ်မျှလောက်ပင် ဆင်းရဲခံရမည်ကို ငါသည် သူ့အားပြမည်။ ထိုကြောင့် သင်သွားလော့”
ဟု အာနနိအား မိန့်တော်မူ၏။
အာနနိ ဘာမှပြန်မပြော တော့ပဲ အမိန့်ကို နာခံလိုက်သည်။ မကြာမီ အချိန်တွင်းမှာပင် အာနနိ အိမ်မှ ထွက်ခွာ လာခဲ့သည် ။ နံနက်စောစော စီးစီး လူသူရှင်းသော လမ်းကျဉ်းများကို လျှောက်သွားကျော်ဖြတ်ပြီး ရှော်လုကို တွေ့ရန် ယုဒအိမ်သို့ ဦးတည်လာခဲ့သည်။ ယုဒအိမ်သို့ ရောက်သော် နေသည် ကောင်းစွာ မထွက်သေးပေ။ ဝေလီဝေလင်း အချိန်တွင် အိပ်ယာထက်၌ လဲလျောင်းနေသော ရှောလုကို အာနနိ တွေ့လိုက်ရသည်။
”ညီ ရှောလု၊ သင်လာသောလမ်း၌ သင့်အား ထင်ရှားတော်မူသော သခင်ယေရှုသည် သင်၏မျက်စိမြင်ပြန်စေခြင်းငှါ၎င်း၊ သင့်ကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့် ပြည့်စေခြင်းငှါ၎င်း ငါကိုစေခန့်တော်မူသည်”
အာနနိ ပြောလည်းပြောရင်း တုန်ယင်သော လက်များကို ရှောလု မျက်စိပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။
ထိုအခိုက်အတန့်မှာပင် ရှောလုထံမှ သက်သာရာ ရသွားဟန်ဖြင့် နှုတ်မှ အသံထွက်ပေါ်လာသည်။ ရှောလု၏မျက်စိမှာ ငါး အကြေးခွံ ကွာကျသကဲ့သို့ ဖြစ်၍၊ မျက်စိပြန်မြင်သဖြင့် ချက်ချင်းထ၍ ဗတ္တိဇံ ကိုခံလေသည်။
ရှောလု ဗတ္တိဇံ ခံလေပြီ။ ထိုသတင်းသည် အနယ်နယ် အရပ်ရပ်၌ ပုန်းအောင်း နေကြသော ခရစ်ယာန်များအကြား တောမီးပမာ ပြန့်နှံသွားသည်။ ရှောလုသည် ဒမာသက်မြို့အသွား၌ သခင်ယေရှုကို မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်ယုံသာမက ကြားပါ ကြားလိုက်ရ သည်။ ရှောလုသည် ထိုဖြစ်စဉ်ပြီးနောက် မျက်စိကွယ်သွားပြီး ခရစ်ယာန်တစ်ယောက်၏ အကူအညီဖြင့် မျက်စိပြန်မြင်သည်။ ခရစ်ယာန်များကို မုန်းသော၊ ညှင်းပန်းနှိပ်စက်သော ရှောလုသည် ခရစ်ယာန် တစ်ယောက်ဖြစ်လေပြီ။ ကြားရသော ခရစ်ယာန်အပေါင်းတို့ ထိုသတင်းကို ကြားကြားချင်း မိမိတို့နားပင် မိမိ မယုံနိုင်ကြ။
မှန်ပါသည်။ ရှောလုတစ်ယောက် ခရစ်ယာန်တစ်ယောက် ဖြစ်လေပြီ။ မြင်းပေါ်မှ ပြုတ်ကျသည့် ဒဏ်ကြောင့် ခါး၊ အဆစ်၊ ပေါင်များ နာကျင်နေသော်လည်း ရှောလု ဂရုမထားပြီ။ ခေါင်းမာစွာ မရမက ထရပ်လိုက်ပြီး အာနနိအား ရေလောင်းစေကာ ခမည်းတော်၊သားတော်၊သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၌ ဗတ္တိဇံ ခံယူလေပြီ။
ရှောလု အခန်းသည် တက်နေရောင်ခြည်ဖြင့် လင်းလာသည်။ သူ၏ မိတ်ဆွေသစ် များဖြစ်သော ယုဒ နှင့် အာနနိကို ရှောလု ထင်ရှားစွာ မြင်လာရသည်။ ထိုအခိုက်အတန့် မှာပင် ရှောလုသည် အသစ်သောသူ၊ ဝိညာဉ်သစ်ကို ပိုင်ဆိုင်သောသူ ဖြစ်လေပြီ။
ရှောလု သူပြောင်းလဲသွားသည့် အထိမ်းအမှတ် အနေဖြင့် သူ၏ အမည်ဟောင်း ရှောလုကို ပစ်ပယ်လိုက်ပြီး၊ အမည်သစ်ဖြစ်သော ပေါလု သို့ ပြောင်းပစ်လိုက်တော့သည်။ ထိုပေါလုသည် နောင်တစ်ချိန်ဝယ် ဓမ္မသစ်ကျမ်း များ၌ သြဝါဒစာ ၁၃ ကျမ်းကို ရေးသားသော တမန်တော်ကြီး ရှင်ပေါလု ဖြစ်လေတော့သတည်း။

တမန်တော်ကြီးရှင်ပေါလု
”လူမည်သည်ကား၊ ခရစ်တော်၌ရှိလျှင်အသစ်ပြုပြင်သော သတ္တဝါဖြစ်၏။ ဟောင်းသောအရာတို့သည် ပြောင်းလဲ၍ခပ်သိမ်းသောအရာတို့သည် အသစ်ဖြစ်ကြပြီ။” ၂ကော ၅း၁၇
ရှင်ပေါလု၏ အသက်တာ ပြောင်းလဲခြင်း အဖြစ်အပျက်ကို ခံစားရေးဖွဲ့သည်။
နာမတော်မြတ်၌
လှမင်းသူ
ကျမ်းကိုးများ
၁။ Wikipedia
၂။ သမ္မာကျမ်းစာမှ တမန်တော်ဝတ္ထု
၃။ Eternal World Television Network မှ သရုပ်ဖေါ်ချက်

Source...http://www.murann.com/ezine/index.php?option=com_content&view=article&id=47:the-road-to-damuscus&catid=1:spiritual&Itemid=2


ေရွာလု .. သူကား ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္.. အဆင့္ျမင့္ ဖာရိရွဲ တစ္ေယာက္.. ဂ်ဴးလူမ်ိဳးတို႔ ၀တ္ျပဳရာ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွ အဆင့္ျမင့္ အရာရွိ တစ္ဦး.. ယဇ္ပုေရာဟိတ္မ်ားႏွင့္ အလြမ္းသင့္သူ.. ခရစ္ယာန္မ်ားက သူ႔အမည္ကို ၾကားရံုမွ်ႏွင့္ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရသည္။ ယခုသူ ဒမာသက္(Damascus) ျမိဳ႔သို႔ သြားရာလမ္းေပၚ၌ ေရာက္ေနသည္။ ျမင္းျဖဴၾကီးကို စီးနင္းျပီး လက္ထဲ၌မူ ဓားရွည္တစ္လက္ကို ကိုင္ဆြဲထားသည္။ ျမင္းတပ္ စစ္သည္ေတာ္မ်ား ႏွင့္ ေျခလ်င္တပ္သားတစ္စု ကို ဦးေဆာင္ကာ ဒမာသက္ျမိဳ ႔သို႔ ဦးတည္ ခရီးဆက္ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ”ဖာရိရွဲပဲ ႏိုင္မလား၊ ေယရွဳပဲ ႏိုင္မလား၊ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့” ဟု ၾကိမ္း၀ါးေနသည္။ ေဂ်ရုဆလင္ျမိဳ ႔မွ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနေသာ ကနဦး ခရစ္ယာန္မ်ားကို ရွာေဖြျပီး သုတ္သင္ရွင္းလင္း ပစ္ရန္သာ သူ၏ အေတြးထဲ၌ ရွိသည္။
ဤျမင္းတပ္ႏွင့္ စစ္သည္တစ္စုကို အဆင့္ျမင့္ ယဇ္ပုေရာဟိတ္ျဖစ္သူ ကယာဖ (Caiaphas )မွ ထည့္ေပးလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကယာဖ သည္ ေရွာလု၏ အစြမ္းကို သိသည္။ ေရွာလုသည္ ပညာတတ္၊ စိတ္ျပတ္သူ၊ ဇြဲသတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုသူ ။ ခရစ္ယာန္မ်ားကို ဤကမာၻေျမမွ အျပီးတိုင္ ေခ်မွဳန္းႏိုင္သူသည္ ေရွာလုသာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို ကယာဖ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္သည္။ ကယာဖ သည္ စာခြ်န္လႊာတစ္ထပ္ကို လည္း ေရွာလု လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ စာခြ်န္လႊာမ်ားကို ခ်ိတ္ပိတ္ျပီး ယဇ္ပေရာဟိတ္မင္း တံဆိပ္တံုးကို ထုထားသည္။ ထိုစာခြ်န္လႊာမ်ားသည္ ေဂ်ရုဆလင္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ရွိေသာ တရားဇရပ္ (Synagogues) မ်ားအတြက္ ျဖစ္သည္။
ေရွာလုက ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ေနေသာ ခရစ္ယာန္မ်ားကို ေျမာက္ပိုင္းတစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ေအာင္ ရွာမည္။ ေတြ႔လွ်င္ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ျပီး ယဇ္ပေရာဟိတ္မင္း ကယာဖ ထံကို အပ္ႏွံမည္ ဟု ကတိက၀တ္ ျပဳထားသည္။ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ညေပါင္းမ်ားစြာ ခရီးဆက္ကာ ရွာေဖြပါေသာ္လည္း ခရစ္ယာန္ ဆို၍ တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ် မေတြ႔ရ။ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေနသည္။ ေရွာလု ပ်င္းပင္ပ်င္းလာသည္။ လမ္းခရီးတစ္ေလ်ွာက္ ဘာမွ မလွဳပ္ရွားရ။ သို႔ ႏွင့္ ပင္ ဒမာသက္ျမိဳ ့သို႔ပင္ နီးလာေခ်ျပီ။ ဒမသတ္ျမိဳ႔ အ၀င္သည္ အလြန္လွပသည္။ ျမက္ခင္းပင္ စိမ္းစိမ္းမ်ားကို မ်က္စိပသာဒ ၾကည္ႏူးလွပစြာ စတင္ေတြ႔ျမင္လာရသည္။ ျမစ္ၾကီး ႏွစ္သြယ္ ကလည္း ဤျမိဳ ႔ကေလးကို ၀န္းရံ ထားသည္မွာ အလွေပၚတြင္ အယွဥ္ဆင့္ထားသည့္ႏွယ္ပင္။ ေရာမတို႔၏ လက္ေအာက္မွာ ရွိေနလင့္ကစား ဒမသတ္ျမိဳ ႔သူျမိဳ ႔သားမ်ားသည္္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္ကို ေတြ႔ျမင္ရသည္။

ဒမာသက္ (Damascus) ျမိဳ ႔
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားခဲ့ရေသာ ခရီးရွည္ေၾကာင့္ ေရွာလု ခႏၶာ တစ္ခုလံုး ဖံု အလိမ္းလိမ္းကပ္ေနသည္။ ေရငတ္ေသာေၾကာင့္ အာေခါင္မွာလည္း ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ ၀မ္းထဲကလည္း က်ဳတ္က်ဳတ္ျမည္ေအာင္ ဆာေလာင္ေနသည္။ ဒမာသက္ျမိဳ ႔သို႔ ေရာက္လွ်င္ တည္းခိုခန္းေကာင္းေကာင္း တစ္ခု၌ ညစာ ေကာင္းေကာင္းစားျပီး၊ တုံးကနဲ ေနေအာင္ အိပ္ပစ္လိုက္မည္ဟု ေရွာလု ၾကံဳး၀ါးလိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ရုတ္တရက္ ေရွာလု ခႏၶာကိုယ္သည္ ျမင္းကုန္းႏွီးေပၚမွာ ယိမ္းထိုးလာသည္။ ေရွာလု ၏ စကၡဳ ႏွင့္ ေသာတ အာရုံသည္ ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားသည္။ မ်က္စိက်ိန္းျပီး ကန္းေလာက္ေအာင္ အားၾကီးေသာ အလင္းသည္ ေကာင္းကင္မွ ေရွာလု ေပၚသို႔ က်ေရာက္လာသည္။ ေရွာလု၏ နားထဲတြင္လည္း လွိဳင္းတံပိုးမ်ား ရုိက္ခတ္သံကဲသို႔ ေ၀ါကနဲ ေ၀ါကနဲ အသံမ်ား ၾကားလာရသည္။ ေအးစိမ့္ေသာ ေလမ်ားကလည္း ေရွာလုခႏၶာကိုယ္ ေပၚ တိုက္ခိုက္လာသည္။
ေရွာလု ျမင္းဇက္ၾကိဳးကို အားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ လက္မ်ားက တုန္ေနေသာ ေၾကာင့္ မိမိရရ မဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ေတာ့။ ေျခ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ျမင္းစီးေျခကြင္းကို မလြတ္ထြက္သြားေအာင္ အားျဖင့္ဖိကာ ခ်ိတ္ထားသည္။ ဒူးဆစ္မ်ား၊ ေျခက်င္း၀တ္မ်ား မခိုင္ေတာ့။ ေျခေထာက္မ်ားမွာ အားမရွိေတာ့ သကဲ့သို ့ ခ်ည့္နဲ႔သြားသည္။ ေနာက္ဆံုး ျမင္းေပၚမွ ေျမၾကီးေပၚသို႔ ေရွာလု ျပဳတ္ၾကသြားသည္။ ေျမၾကီးေပၚတြင္ ပက္လက္ ႏွင့္ ေရွာလု မလွဳပ္ႏွဳိင္ေတာ့။

ေရွာလုျမင္းေပၚမွ ျပဳတ္က်စဥ္
လွဳိင္းတံပိုးကဲ့သို႔ ၀ုန္းဒိုင္း အသံမ်ား တျဖည္းျဖည္း ရပ္တန္႔သြားသည္။ အခိုက္တန္႔မွ် ဆိတ္ျငိမ္သြားသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေသာ အသံတစ္ခုကို ေရွာလု ၾကားလိုက္ရသည္။
”ေရွာလု၊ ေရွာလု အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ့ကို ညွင္းဆဲသနည္း“
ေျမၾကီးေပၚမွာ လဲေနေသာ ေရွာလု ညည္းတြားလ်က္ပင္ ျပန္လည္ ေမးျမန္းလိုက္သည္။
”သခင္၊ ကိုယ္ေတာ္သည္ အဘယ္သူနည္း”
ထိုအသံရွင္က
”ငါကား သင္ညွင္းဆဲေသာ ေယရွဳ ျဖစ္သတည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ ႏွင္တံကို ျပန္၍ ကန္ခ်င္ပါသနည္း။”
ေရွာလု ႏူတ္မ်ား ဆြံအသြား သည္။ ထိုစကား၏ အနက္ကို ေရွာလု ေကာင္းစြာ နားလည္ေပသည္။ ႏွင္တံ ဆိုသည္မွာ တိရိစာၦန္မ်ား ထိန္းေက်ာင္းရာ၌ သံုးသည့္ ကိုးေပခန္႔ ရွည္ေသာ တုတ္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ အဖ်ားတဖက္တြင္ ခြ်န္ထားျပီး ထိုအခြ်န္ျဖင့္ တိရိစာၦန္မ်ားကို ထိုးျပီး ေက်ာင္းရသည္။ ထုိႏွင္တံကို တိရိစာၦန္မ်ားက ျပန္ကန္ေသာ္လည္း ႏွင္တံ ကိုင္သူသည္ ကိုးေပ အကြာမွာ ရွိေသာေၾကာင့္ အရာ မေရာက္။ အလဟႆ အခ်ည္းႏွီးပင္။
ေရွာလု စိတ္တြင္ အံ့ၾသျခင္း ႏွင့္ တုန္လွဳပ္ျခင္းတို႔သည္ တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ၀င္ေရာက္လာသည္။ လက္ေလွ်ာ့ အရွဳံးေပးလိုက္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေရွာလု အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ေမးလိုက္သည္။
”သခင္၊ အကြ်ႏု္ပ္ကို ဘာခုိင္းခ်င္ပါသနည္း။”
အသံရွင္က
”ထ၍ ျမိဳ ႔သို႔ ၀င္ေလာ့။ သင့္ျပဳမည့္ အမွဳကို ေျပာလိမ့္မည္။”
ထိုအသံသည္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
ေရွာလု ေခါင္းေထာင္ထလိုက္ျပီး ထထိုင္လိုက္သည္။ သူ၏ တပ္သားမ်ားမွာ ေရွာလုအား ၀ုိင္းလ်က္ ရပ္ၾကည့္ေနကာ အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္ ၾကက္ေသ ေသေနၾကသည္။ တပ္သားမ်ားအားလံုးလည္း အသံကိုသာ ၾကားလိုက္ရျပီး အသံရွင္ကို မျမင္ရၾက။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ ေရွာလုသာ ပါးစပ္လွဳပ္ကာ ေျပာေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ အားလံုးမွာ ညိွဳ ႔ထားျခင္း ခံရသူမ်ားပမာ မွင္သက္ေနၾကသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ တပ္သားႏွစ္ဦး သတိရသလို ျဖစ္္လာျပီး ေရွာလုကို လက္ေမာင္းမွေန၍ ၀ိုင္း ထူလုိက္ၾကသည္။ ေရွာလု မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ေသာအခါမွ လက္လႊတ္လိုက္သည္။ ေရွာလု မိမိဖာသာ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ ၾကိဳးစားလိုက္သည္။ သဲသဲကြဲကြဲ ဘာမွ မျမင္ရသျဖင့္ လက္ျဖင့္ စမ္းကာ စမ္းတ၀ါး၀ါး ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ ေရွာလု ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ ။ ဘာဆိုဘာမွ မျမင္ရေတာ့။ ေရွာလု သေဘာ ေပါက္လိုက္သည္။ သူ၏ မ်က္စိအလင္းကြယ္ေလျပီ။
ေရွာလု သူ၏တပ္သားမ်ား အကူအညီျဖင့္ ဒမာသက္ျမိဳ ႔ အ၀င္၀သို႔ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ မ်က္စိကန္းေသာ္လည္း၊ မိမိလက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ သြားလာေနရေသာ္လည္း ေရွာလု အားငယ္ျခင္း၊ အက်ိဳးနည္းျခင္း မခံစားရ။ ျမိဳ ႔ထဲသို႔ သြားျပီး သခင္ေယရွဳထံမွ ဘာဆက္လုပ္ရမည့္ ညႊန္ၾကားခ်က္ကို ေရွာလု ေစာင့္မည္။ ေရွာလုအတြက္ ထိုအခ်က္သာ အေရးၾကီးေပသည္။
ေရွာလုသည္ ယုဒဟု အမည္ရေသာ ခရစ္ယာန္ တစ္ေယာက္အိမ္၌ တည္း၏။ ယုဒသည္ ေရွာလု မည္သူျဖစ္သည္ကို ေကာင္းစြာ သိ၏။ ေရွာလုသည္ ခရစ္ယာန္တို႔၏ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ အေကာင္းဆံုး ရန္သူျဖစ္ေပသည္။ ေရွာလုအား သနားၾကင္နာျခင္းကို ျပျခင္းအားျဖင့္ မိမိအား ခ်မ္းသာေပးမည္ မဟုတ္သည္ကိုလည္း ယုဒသိသည္။ ယုဒ ထိုမွ်ေလာက္ မအ။ သို႔ေသာ္လည္း ယုဒ၌ အျခား ေရြးခ်ယ္ရာ လမ္းမရွိ။ ဧည့္သည္ ေရွာလုအား ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ပင္ သူ၏ အိမ္ထဲ၌ လက္ခံျပီး အိပ္စက္ခြင့္ေပးရသည္။
သံုးေန႔၊ သံုးည တိုင္ေအာင္ ေရွာလု၏တပ္သားမ်ား ေရွာလု အနားယူေနစဥ္ ယုဒအိမ္ ပတ္လည္ တြင္ ေစာင့္ၾကပ္ေနသည္။ ဒမာသက္ျမိဳ ႔ ရွိ သမားေတာ္မ်ား မွာလည္း ေရွာလု ကို အစြမ္းကုန္ ကုသၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွာလုကို မ်က္စိျပန္ျမင္ေအာင္ မစြမ္းႏိုင္ၾက။ ေရွာလု အစားလည္းမစား၊ ေရလည္းမေသာက္ေတာ့။ တစ္ကိုယ္တည္းသာ မိမိဖာသာ ေရရြတ္ေနသည္။ တပ္သားမ်ားက ေရွာလု မိမိဖာသာမိမိ ေျပာေနသည္ကို ၾကည့္ျပီး သူတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္သည္ ရူးသြပ္သြားျပီ ဟု ထင္မွတ္ၾကသည္။
အမွန္မွာ ေရွာလု တိုးညွင္းစြာ ဆုေတာင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ဆုေတာင္းေနသည္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ သိသည္။ ထိုသူမွာ အာနနိ (Ananias) ျဖစ္သည္။
သခင္ေယရွဳသည္ အာနနိအား ဗ်ာဒိတ္ေတာ္အားျဖင့္ ေခၚေတာ္မူသည္။
”အာနနိ”
”သခင္ဘုရား။ အကြ်ႏ္ုပ္ရွိပါသည္”
ဟု အာနနိေလွ်ာက္လွ်င္ သခင္ေယရွဳက
”သင္သည္ထ၍ လမ္းေျဖာင့္ အမည္ရွိေသာ လမ္းသို႔သြားေလာ့။ ေရွာလုအမည္ရွိေသာ တာရႈၿမိဳ႔သားကို ယုဒ၏ အိမ္၌ရွာေဖြ ေလာ့။ အေၾကာင္းမူကား၊ ထိုသူသည္ ဆုေတာင္း လ်က္ေန၏။”
သခင္ေယရွဳ ေျပာအျပီးတြင္ အာနနိ အာရုံထဲ၌ ေရွာလု ဆုေတာင္းေနသည္ကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ ေရွာလုသည္ သနားစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အေျခအေန ဆိုးရြားေနသည္။ မ်က္စိလည္း စံုလံုးကန္းေနျပီ။ ထုိအခိုက္ လူတစ္ေယာက္သည္ ေရွာလု အခန္းထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာျပီး တုန္ယင္ေသာလက္ျဖင့္ ေရွာလုမ်က္လံုးမ်ားေပၚသို႔ အုပ္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ အုပ္လုိက္သူမွာ မိမိကုိယ္တိုင္ျဖစ္ေနသည္ အာနနိ အာရုံ၌ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လိုက္ရသည္။
အာနနိ ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္သြားျပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္လာသည္။
”သခင္ဘုရား၊ ထိုသူသည္ ေယရုရွလင္ ၿမိဳ႔၌ ကိုယ္ေတာ္၏သန္႔ရွင္းသူတို႔ကို အဘယ္မွ်ေလာက္ပင္ ညွဥ္းဆဲသည္ကို လူမ်ားေျပာ၍ အကြၽႏ္ုပ္ၾကားရပါၿပီ။ ဤအရပ္၌လည္း ကိုယ္ေတာ္ကို ပဌနာျပဳေသာသူရွိသမွ်တို႔ကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ ခြင့္ကိုလည္း ယဇ္ပုေရာဟိတ္ ထံမွ ထိုသူ ရထားျပီးျဖစ္ပါသည္”
ထိုသို႔ အာနနိ ေလ်ာက္တင္ အျပီး တစ္ဒဂၤမွ် ဆိတ္ျငိမ္သြားသည္။ ျပီးမွ ဘုရားသခင္က
”ထိုသူကား တပါးအမ်ိဳးသားတို႔ႏွင့္ ရွင္ဘုရင္ထံသို႔၄င္း၊ ဣသေရလအမ်ိဳးသားတို႔ရွိရာသို႔၄င္း၊ ငါ၏နာမကို ပို႔ေဆာင္ေစျခင္းငွါ ငါေရြးေကာက္ေသာ တန္ဆာျဖစ္၏။ အေၾကာင္းမူကား၊ ထိုသူသည္ ငါ၏နာမေၾကာင့္ အဘယ္မွ်ေလာက္ပင္ ဆင္းရဲခံရမည္ကို ငါသည္ သူ႔အားျပမည္။ ထိုေၾကာင့္ သင္သြားေလာ့”
ဟု အာနနိအား မိန္႔ေတာ္မူ၏။
အာနနိ ဘာမွျပန္မေျပာ ေတာ့ပဲ အမိန္႔ကို နာခံလုိက္သည္။ မၾကာမီ အခ်ိန္တြင္းမွာပင္ အာနနိ အိမ္မွ ထြက္ခြာ လာခဲ့သည္ ။ နံနက္ေစာေစာ စီးစီး လူသူရွင္းေသာ လမ္းက်ဥ္းမ်ားကို ေလွ်ာက္သြားေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ေရွာ္လုကို ေတြ႔ရန္ ယုဒအိမ္သို႔ ဦးတည္လာခဲ့သည္။ ယုဒအိမ္သို႔ ေရာက္ေသာ္ ေနသည္ ေကာင္းစြာ မထြက္ေသးေပ။ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္တြင္ အိပ္ယာထက္၌ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ေရွာလုကို အာနနိ ေတြ႔လိုက္ရသည္။
”ညီ ေရွာလု၊ သင္လာေသာလမ္း၌ သင့္အား ထင္ရွားေတာ္မူေသာ သခင္ေယရႈသည္ သင္၏မ်က္စိျမင္ျပန္ေစျခင္းငွါ၄င္း၊ သင့္ကို သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္ေစျခင္းငွါ၄င္း ငါကိုေစခန္႔ေတာ္မူသည္”
အာနနိ ေျပာလည္းေျပာရင္း တုန္ယင္ေသာ လက္မ်ားကို ေရွာလု မ်က္စိေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္။
ထိုအခိုက္အတန္႔မွာပင္ ေရွာလုထံမွ သက္သာရာ ရသြားဟန္ျဖင့္ ႏွဳတ္မွ အသံထြက္ေပၚလာသည္။ ေရွာလု၏မ်က္စိမွာ ငါး အေၾကးခြံ ကြာက်သကဲ့သို႔ ျဖစ္၍၊ မ်က္စိျပန္ျမင္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းထ၍ ဗတၱိဇံ ကိုခံေလသည္။
ေရွာလု ဗတၱိဇံ ခံေလျပီ။ ထိုသတင္းသည္ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္၌ ပုန္းေအာင္း ေနၾကေသာ ခရစ္ယာန္မ်ားအၾကား ေတာမီးပမာ ျပန္႔ႏွံသြားသည္။ ေရွာလုသည္ ဒမာသက္ျမိဳ ႔အသြား၌ သခင္ေယရွဳကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ယံုသာမက ၾကားပါ ၾကားလုိက္ရ သည္။ ေရွာလုသည္ ထုိျဖစ္စဥ္ျပီးေနာက္ မ်က္စိကြယ္သြားျပီး ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္၏ အကူအညီျဖင့္ မ်က္စိျပန္ျမင္သည္။ ခရစ္ယာန္မ်ားကို မုန္းေသာ၊ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ေသာ ေရွာလုသည္ ခရစ္ယာန္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေလျပီ။ ၾကားရေသာ ခရစ္ယာန္အေပါင္းတို႔ ထိုသတင္းကို ၾကားၾကားခ်င္း မိမိတို႔နားပင္ မိမိ မယံုႏိုင္ၾက။
မွန္ပါသည္။ ေရွာလုတစ္ေယာက္ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလျပီ။ ျမင္းေပၚမွ ျပဳတ္က်သည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ ခါး၊ အဆစ္၊ ေပါင္မ်ား နာက်င္ေနေသာ္လည္း ေရွာလု ဂရုမထားျပီ။ ေခါင္းမာစြာ မရမက ထရပ္လိုက္ျပီး အာနနိအား ေရေလာင္းေစကာ ခမည္းေတာ္၊သားေတာ္၊သန္႔ရွင္းေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္၌ ဗတၱိဇံ ခံယူေလျပီ။
ေရွာလု အခန္းသည္ တက္ေနေရာင္ျခည္ျဖင့္ လင္းလာသည္။ သူ၏ မိတ္ေဆြသစ္ မ်ားျဖစ္ေသာ ယုဒ ႏွင့္ အာနနိကို ေရွာလု ထင္ရွားစြာ ျမင္လာရသည္။ ထိုအခုိက္အတန္႔ မွာပင္ ေရွာလုသည္ အသစ္ေသာသူ၊ ၀ိညာဥ္သစ္ကို ပိုင္ဆိုင္ေသာသူ ျဖစ္ေလျပီ။
ေရွာလု သူေျပာင္းလဲသြားသည့္ အထိမ္းအမွတ္ အေနျဖင့္ သူ၏ အမည္ေဟာင္း ေရွာလုကို ပစ္ပယ္လိုက္ျပီး၊ အမည္သစ္ျဖစ္ေသာ ေပါလု သို႔ ေျပာင္းပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထိုေပါလုသည္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္၀ယ္ ဓမၼသစ္က်မ္း မ်ား၌ ၾသ၀ါဒစာ ၁၃ က်မ္းကို ေရးသားေသာ တမန္ေတာ္ၾကီး ရွင္ေပါလု ျဖစ္ေလေတာ့သတည္း။

တမန္ေတာ္ၾကီးရွင္ေပါလု
”လူမည္သည္ကား၊ ခရစ္ေတာ္၌ရွိလွ်င္အသစ္ျပဳျပင္ေသာ သတၱဝါျဖစ္၏။ ေဟာင္းေသာအရာတို႔သည္ ေျပာင္းလဲ၍ခပ္သိမ္းေသာအရာတို႔သည္ အသစ္ျဖစ္ၾကၿပီ။” ၂ေကာ ၅း၁၇
ရွင္ေပါလု၏ အသက္တာ ေျပာင္းလဲျခင္း အျဖစ္အပ်က္ကို ခံစားေရးဖြဲ ့သည္။
နာမေတာ္ျမတ္၌
လွမင္းသူ
က်မ္းကိုးမ်ား
၁။ Wikipedia
၂။ သမၼာက်မ္းစာမွ တမန္ေတာ္၀တၳဳ
၃။ Eternal World Television Network မွ သရုပ္ေဖၚခ်က္

Source...http://www.murann.com/ezine/index.php?option=com_content&view=article&id=47:the-road-to-damuscus&catid=1:spiritual&Itemid=2