မာသာထရီဇာ - myworldtolivein

9Dan

 

မာသာထရီဇာ - myworldtolivein

Unicode & Zawgyi Reshare-#9Dan
လူ့လောကကြီးနဲ့လူသားတွေအတွက်အသက်ရှင်ပြီးအကျိုးဆောင်ခဲ့သူတွေအနက် မာသာထရီဇာဟာတစ်ဦးအပါအဝင်ပါ။ရှိရှိသမျှကိုယ်ကျိုးစွန့်ပြီးအငယ်ဆုံးသောသူတွေအတွက်
တတ်စွမ်းသလောက်လုပ်ဆောင်သွားခဲ့သူဖြစ်ပါတယ်။ဒီလိုလူတွေအတွက်လုပ်ဆောင်ရခြင်းအတွက်
ဘာကိုမှလည်းမတောင်းဆိုခဲ့သလို၊လုပ်ပေးရလောက်အောင်တန်ကောတန်ရဲ့လားလို့
သံသယလည်းမဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။သူမဆီကခွန်အားရယူကြပါစို့။

မာသာထရီဇာ

အဂ္ဂနက်စ်ဂွန်ဇာဘိုဂျက်ဇုကို၁၉၁၀ခုနှစ်၊သြဂုတ်လ၊၂၆ရက်နေ့တွင်အော်တိုမင်အင်ပါယာ၊ ဥဇကပ်(ယခုကာလ၊မက်ဆီဒိုးနီးယားနိုင်ငံရဲ့မြို့တော်၊စကုပ်ဂျီ)မှာဖွားမြင်ခဲ့ပါတယ်။သူမဟာ
အယ်လဘေးနီးယားနိုင်ငံ၊စကိုဒါဒေသကလာတဲ့နီကိုလေနဲ့ဒရာနာဘိုဂျက်ဇုမိသားစုရဲ့
အငယ်ဆုံးသမီးလေးဖြစ်ပါတယ်။အယ်လဘေးနီးယန်းနိုင်ငံရေးလောကမှာကျင်လည်နေတဲ့
သူမရဲ့ဖခင်နီကိုလေကွယ်လွန်ချိန်၊၁၉၁၉ခုနှစ်အချန်မှာသူမဟာအသက်(ဂ)နှစ်အရွယ်သာရှိပါသေးတယ်။
ဖခင်ကွယ်လွန်ပြီးချိန်မှာမိခင်ဖြစ်သူကသူမကိုရိုမန်ကက်သလစ်ဘာသာဝင်တစ်ယောက်ဖြစ်လာအောင်
သွန်သင်ခဲ့ပါတယ်။ဖခင်နီကိုလေဟာပရစ်ဇန်ကိုဆိုဗိုကလာသူဖြစ်ပြီးမိခင်ဒရာနာကတော့ ဒါကိုဗီကာကိုဆိုဗိုဒေသအနီးကရွာလေးတစ်ရွာကဖြစ်ပုံရပါတယ်။

သူမရဲ့ငယ်စဉ်တောင်ကျေးကလေးဘဝကိုအိန္ဒိယပြည်မှာသာသနာပြုခဲ့တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တွေရဲအသက်တာဖြစ်
ရပ်တွေကကြီးစိုးလွမ်းမိုးထားပုံရပါတယ်။အသက်၁၂နှစ်အရွယ်မှာတော့အဂ္ဂနက်စ်ကလေးဟာ
ဘာသာရေးလောကထဲကိုဝင်ရောက်ဖို့ဆုံးဖြတ်ချက်ချခဲ့ပါတယ်။သူမရဲ့နောက်ဆုံအဓိဌာန်ကို
သူမဘုရားဖူးသွားလေ့ရှိတဲ့လက်နိုက်စ်ကမက်ဒေါနားရုပ်တုရှေ့ မှောက်မှာဆုတောင်းနေစဉ်
၁၉၂၈ခုနှစ်ရဲ့သြဂုတ်လ၊၁၅ရက်နေ့မှာချခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။သီလရှင်တစ်ပါးဖြစ်လာဖို့အတွက်
အသက်၁၈နှစ်အရွယ်မှာလော်ရီတိုကသီလရှင်ကျောင်းကိုဝင်ဖို့အိမ်ကထွက်ခွာခဲ့ပါတယ်။
အဲဒီနောက်ပိုင်းမှာတော့အဂနက်စ်ဟာအိမ်ကမိခင်နဲ့အစ်မတွေကိုပြန်ဆုံတွေ့ခွင့်မကြုံတော့ပါဘူး။

ပထမဦးစွာအင်္ဂလိပ်စာသင်ဖို့အဂ္ဂနက်စ်ဟာအိုင်ယာလန်နိုင်ငံ၊ရပ်ဖ်ဖာဟမ်မှာရှိတဲ့လော်ရီတို
သီလရှင်ကျောင်းကိုသွားရပါတယ်။ဒီကျောင်းဟာအိန္ဒိယကခလေးသူငယ်တွေကိုအင်္ဂလိပ်စာသင်
ဖို့အတွက်လော်ရီတိုကသီလရှင်တွေတက်လေ့ရှိတဲ့ကျောင်းဖြစ်ပါတယ်။၁၉၂၉ခုနှစ်မှာတော့ အဂ္ဂနက်စ်ဟာအိန္ဒိယပြည်ကိုရောက်ရှိလာပြီးဟိမဝန္တာတောင်ခြေနားကဒါဂျီလင်မှာသာသနာ
အမှုတော်ကိုစတင်ခဲ့ပါတယ်။အဂ္ဂနက်စ်ဟာသူမတို့ရဲ့ကွန်ဗင့်ကျောင်းမှာကလေးတွေကို
စာသင်နေရင်းအနီးမှာရှိတဲ့စိန့်ထရီဇာကျောင်းမှာဘင်ဂါလီဘာသာကိုသင်ယူခဲ့ပါတယ်။
၁၉၃၁ခုနှစ်၊မေလ(၂၄)ရက်နေ့မှာတော့သီလရှင်တစ်ပါးအဖြစ်သစ္စာဆိုခဲ့ပါတယ်။ စိန့်ထရီစီဒီလီစီယော့ဆ်ရဲ့ဘွဲ့နာမကိုခံယူလိုပေမယ့်ကွန်ဗင့်ကျောင်းကအခြားသီလရှင်
တစ်ပါးခံယူသွားပြီးဖြစ်သောကြောင့်စပိန်ဘာသာအရထရီဇာဆိုတဲ့အမည်ကိုဘဲခံယူလိုက်ပါတယ်။
ကလ္တကတ္တားမြို့အရှေ့ဖက်ပိုင်းကအန္တာလီကွန်ဗင့်ကျောင်းမှာစာပြနေတဲ့အချိန်၊၁၉၃၇ခုနှစ်၊မေလ
(၁၄)ရက်ေ့နမှာ တော့လေးနက်တဲ့သစ္စာကိုပြုခဲ့ပါတယ်။အဲဒီမှာနှစ်ပေါင်းနှစ်ဆယ်နီးပါးတာဝန်
ထမ်းဆောင်ပြီးချိန်၊၁၉၄၄ခုနှစ်မှာကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးဖြစ်လာခဲ့ပါတယ်။ကျောင်းမှာ
စာသင်ပြရတာကိုသီလရှင်ထရီဇာပျော်ပိုက်ပါတယ်။ဒါပေမယ့်ပတ်ပတ်လည်မှာမြင်နေရတဲ့
ကလ္တကတ္တားရဲ့ဆင်းရဲတွင်းနက်မှုကသူမကိုပိုပြီးစိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စေပါတယ်။
၁၉၄၃ခုနှစ်မှာဖြစ်ပွားခဲ့တဲ့ဘင်္ဂလားငတ်မှုခေါင်းပါးမှုဘေးကမြို့တော်ကြီးဆီအနိတ္ထာရုံတွေနဲ့
အနိစ္စတရားကိုသယ်ဆောင်လာချိန်၊၁၉၄၆ခုနှစ်သြဂုတ်လမှာဖြစ်ပွားခဲ့တဲ့ဟိန္ဒူနဲ့မူဆလင်
လူမျိုးတို့ရဲ့အဓိကရုဏ်းကြီးကလ္တကတ္တားမြို့ကြီးကိုဒုက္ခပင်လယ်ဝေစေခဲ့ပြီးချောက်ချားစရာ
ဌာနေတစ်ခုဖြစ်စေခဲ့ပါတယ်။

၁၉၄၆ခုနှစ်၊စက်တင်ဘာလ(၁၀)ရက်နေ့၊ခါတိုင်းနှစ်တွေလိုကလ္တကတ္တားကနေဒါဂျီလင်ကလော်ရီတို
ကွန်ဗင့်ကျောင်းကိုအသွားမီးရထားဘူတာရုံမှာခေါ်သံကိုသူမကြားလိုက်ရပြီ။
..ငါဟာကွန်ဗင့်ကျောင်းကထွက်ခွာပြီးတော့ဆင်းရဲသားတွေတောထဲမှာနေထိုင်ရင်းသူတို့ကို
ကူညီရမယ်။ဒါဟာအထက်ကလာတဲ့အမိန့်ဖြစ်တယ်။ဒါကိုလုပ်ဆောင်ဖို့ပျက်ကွက်ခြင်းဟာ
ငါ့ရဲ့ယုံကြည်ခြင်းပျက်သုံးသွားခြင်းဘဲ..
လို့သူမခံယူခဲ့ပါတယ်။

၁၉၄၈ခုနှစ်မှာတော့လော်ရီတိုသီလရှင်ဝတ်ရုံဖြူအစားအပြာစင်းအနားသတ်တွေပါတဲ့ဝတ်ရုံ
ကိုပြောင်းလဲဝတ်ဆင် ပြီးဆင်းရဲသားတွေအတွက်စတင်လုပ်ဆောင်ပါတော့တယ်။အိန္ဒိယ
လူမျိုးအဖြစ်ခံယူပြီးပန်တာကဆေးရုံမှာလအနည်းငယ်ကြာဆေးပညာသင်ယူပြီးသည့်ကာလ
ကလ္တကတ္တားရဲ့ဆင်းရဲသားရပ်ကွပ်ထဲမှာအလုပ်စတင်ခဲ့ပါတယ်။အစဦးဆုံးမော်တစ်ဂျ်ဟေးလ်
မှာကျောင်းတစ်ကျောင်းဖွင့်တယ်။များမကြာမီလူမွဲတွေနဲ့ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးသူတွေအတွက်
စတင်လုပ်ဆောင်ပါတော့တယ်။၁၉၄၉ခုနှစ်ဦးပိုင်းမှာတော့အမျိုးသမီးငယ်တစ်စုကသူမရဲ့
လုပ်ငန်းမှာပါဝင်လာခဲ့ပြီးဆင်းရဲဆကာ့အဆင်းရဲဆုံးသူများအတွက်
အမှုတော်ကိုစတင်ခဲ့ပါတယ်။

များမကြာမီအချိန်အတွင်းမှာသူမရဲ့လုပ်ဆောင်မှုတွေကိုအာဏာပိုင်တွေကသတိပြုမိ
လာပြီးဝန်ကြီးချုပ်ကိုယ်တိုင်ကအသိအမှတ်ပြုမှုကိုဖေါ်ပြလာပါတယ်။မာသာထရီဇာရဲ
့ဒိုင်ယာရီအရဆိုရင်တော့ပထမနှစ်ဟာအခက်အခဲတွေနဲ့နပန်းလုံးနေရတဲ့ကာလပါဘဲ။
ဝင်ငွေတပြားမှမရှိတဲ့အတွက်အစားအသောက်နဲ့အထောက်အပံ့အတွက်ဖြေရှင်းစရာ
နည်းလမ်းကတော့လိုက်လံတောင်းရမ်းရခြင်းပါဘဲ။အစဦးပိုင်းလတွေမှာသံသယတွေ
နဲ့အထီးကျန်မှုတွေကြောင့်ပိုပြီးသက်တောင့်သက်သာရှိတဲ့ကွန်ဗင်းကျောင်းကိုပြန်ချင်တဲ့
အထိဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။သူမရဲ့ဒိုင်ယာရီထဲမှာ
..သခင်ဘုရားကဆင်းရဲခြင်းကားတိုင်ကိုထမ်းဖို့လွပ်လပ်တဲ့သီလရှင်တစ်ပါးဖြစ်စေချင်ခဲ့ပြီ။
ဒီကနေ့သင်ခန်းစာကောင်းကိုရခဲ့ပြီ။ဆင်းရဲသားတွေကြုံတွေ့ရတဲ့ဒုက္ခဟာသူတို့အတွက်
ပင်ပန်းလှပါတယ်။သူတို့အတွက်နေစရာအိမ်၊အစားအစာနဲ့ကျန်းမာရေးအတွက်
ဘယ်လောက်များခက်ခက်ခဲခဲကြိုးပမ်းရမလဲ။ဒီလိုနဲ့ကျွန်မဟာအလိုတော်အတိုင်း
ဒီမှာဘဲဆက်နေဖို့ဆန္ဒပြုခဲ့ပါတယ်။သူတို့မျက်ရည်တစ်စက်မကျစေရပါဘူး။..

Missionary of Charity အဖြစ်ရပ်တည်လုပ်ဆောင်သွားရန်ခွင့်ပြုချက်ကို၁၉၅၀ခုနှစ်
၊အောက်တိုဘာလ(ရ)ရက်နေ့မှာဗာတီကန်ကခွင့်ပြုခဲ့ပါတယ်။မစ်ရှင်ကတော့သူမ
အဆိုအတိုင်းပြောရပါက
..ဆာလောင်သူ၊အဝတ်မဲ့သူ၊အိမ်မဲ့ယာမဲ့၊ဒုက္ခိတ၊မျက်မမြင်၊နူနာစွဲသူများ၊အပယ်ခံများ၊
လူအသိုင်းအဝိုင်းကစွန့်ပယ်ခြင်းခံရသူများ၊လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက်ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်နေ
သူများ၊လူတိုင်းနှာခေါင်းရှုံ့မှုခံနေရသူများ…
အတွက်ပါဘဲ။

အဲဒီအချိန်တုန်းကကလ္တကတ္တားမှာသီလရှင်(၁၃)ပါးနဲ့စတင်ခဲ့တဲ့အမှုဟာခုချိန်မှာတော့
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းမှာမိဘမဲ့ဂေဟာတွေ၊အေအိုင်ဒီအက်စ်စောင့်ရှောက်မှုလုပ်ငန်းတွေ၊
ဂရုဏာလုပ်ငန်းအမျိုးမျိုးကိုလုပ်ဆောင်နေကြတဲ့သီလရှင်ပေါင်း(၄၀၀၀)ကျော်ရှိနေပါပြီ။

၁၉၅၂ခုနှစ်၊ကလ္တကတ္တားမြို့တော်မှာသေခါနီးလူတွေအတွက်ဂေဟာတစ်ခုကိုစတင်ဖွင့်လှစ်ခဲ့
ပါတယ်။အာဏာပိုင်တွေရဲ့အကူအညီနဲ့စွန့်ပစ်ထားတဲ့ဟိန္ဒူဘုရားကျောင်းတစ်ဆောင်ကို
အခမဲ့သေခါနီးစောင့်ရှောက်မှုဂေဟာအဖြစ်ပြောင်းလဲဖွင့်လှစ်ခဲ့ပါတယ်။ဒီဂေဟာကိုရောက်လာ
သူတွေဟာဆေးကုသမှုကိုခံယူရတဲ့အပြင်သေဆုံးသူတွေကလည်းလူလိုသူလိုဂုဏ်သိက္ခာရှိရှိ၊
ကိုယ့်ရဲ့ဘာသာရေးထုံးတမ်းစဉ်လာအတိုင်းသဂြိုၤလ်ခွင့်ရကြပါတယ်။သူမရဲ့အဆိုအရ
..တိရိစ္ဆာန်သဖွယ်အသက်ရှင်ခဲ့ရပေမယ့်နတ်သမီး၊နတ်သားတွေလို
ချစ်ခင်မှု၊လိုလားမှုရှိရှိသေဆုံးခွင့်ရခြင်း..ပါတဲ့။

မကြာမီမှာတော့မာသာထရီဇာဟာအနာကြီးရောဂါသည်တွေအတွက် ရှန်တိနဂ္ဂ်ဂါ ဆိုတဲ့
ငြိမ်းချမ်းရေးမြို့တော်ကိုတည်ဆောက်ခဲ့ပါတယ်။သူမရဲ့ဂရုဏာရှင်အဖွဲ့ကလည်းကလ္တကတ္တားမြို့
တစ်ဝှမ်းအနာကြီးရောဂါသည်တွေကိုလိုက်လံရှာဖွေပြီးအစာရေစာ၊ဆေးဝါးနဲ့အနာကိုပတ်တီး
စည်းပေးကြပါတယ်။စောင့်ရှောက်ထားတဲ့မိဘမဲ့ကလေးတွေတဖြည်းဖြည်းနဲ့များပြားလာချိန်မှာ
သူတို့တွေအတွက်ဂေဟာတစ်ဆောင်ဆောက်ဖို့စိတ်ကူးရှိလာပါတယ်။၁၉၅၅ခုနှစ်မှာ အိမ်မဲ့ယာမဲ့နဲ့မိဘမဲ့လလေးတွေအတွက် နမ္မာလရှိရှုဗပ္မာန်
ဂေဟာကိုဖွင့်လှစ်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။

ဂရုဏာသီလရှင်များ

အမှုတော်ဟာအလှူရှင်တွေကိုရောပါဝင်ဆက်ကပ်လိုသူတွေကိုပါဆွဲဆောင်နိုင်ခဲ့ပြီး၁၉၆၀ခုနှစ်များ
အတွင်းမှာအိန္ဒိယနိုင်တစ်ဝှမ်းစောင့်ရှောက်မှုဂေဟာတွေ၊မိဘမဲ့ဂေဟာတွေနဲ့အနာကြီးစောင့်ရှောက်
မှုဂေဟာတွေကိုအမြောက်အများဖွင့်လှစ်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။မာသာထရီဇာဟာသူမလုပ်ကိုတကမ္ဘာလုံး
အတိုင်းအတာဖြစ်လာအောင်ကြိုးပမ်းခဲ့ပါတယ်။အိန္ဒိ္ဒယပြင်ပရဲ့ပထမဦးဆုံးခြေလှမ်းအနေနဲ့
ဗင်နီဇွဲလားနိုင်ငံမှာသီလရှင်ငါးပါးပါဝင်တဲ့ဂေဟာတစ်ဆောင်ကို၁၉၆၅ခုနှစ်မှာဖွင့်လှစ်နိုင်ငံခဲ့
ပါတယ်။နောက်ပိုင်းမှာတော့၁၉၆၈ခုနှစ်မှာရောမ၊တန်ဇန်းနီးယားနဲ့သြစတြီးယားတွေမှာ
လည်းကောင်း၊၁၉၇၀ခုနှစ်တွေအတွင်းမှာအာရှ၊အာဖရိက၊ဥရောပနဲ့အမေရိကမှာဂေဟာ
နဲ့ဖောင်ဒေးရှင်းဒါဇင်ပေါင်းများစွာဖွင့်လှစ်နိုင်ခဲ့ပါပြီ။

၁၉၆၃ခုနှစ်မှာဂရုဏာကိုယ်တော်များအဖွဲ့ကိုထူထောင်နိုင်ခဲ့ပြီးတော့၁၉၇၆ခုနှစ်မှာတော့သီလရှင်
များအဖွဲ့ကိုဖွဲ့စည်းခဲ့ပါတယ်။မာသာထရီဇာရဲ့လုပ်ငန်းမှာသာမန်ကက်သလစ်ဘာသာဝင်တွေရော၊
ကက်သလစ်ဘာသာဝင်မဟုတ်သူတွေပါပူးပေါင်းပါဝင်လာပါတယ်။၁၉၈၄ခုနှစ်မှာဖာသာ ဂျိုးဇက်လန်းဂ်ဖေါ့ဒ်နဲ့ဂရုဏာဘုန်းတော်ကြီးသာသနာပြုအဖွဲ့ကိုထူထောင်ပြီးသာသနာအမှု
ကိုပြုခဲ့ပါတယ်။၂၀၀၇ခုနှစ်မှာတော့ဂရုဏာသာသနာပြုအဖွဲ့ဟာနိုင်ငံပေါင်း၁၂၀မှာကိုယ်တော်
အပါး၄၅၀၊သီလရှင်အပါး၅၀၀၀နဲ့ကျောင်း၊ဂေဟာတွေအပါအဝင်သာသနာလုပ်ငန်းပေါင်း
၆၀၀ကျော်ကိုလုပ်ဆောင်နေပါပြီ။

မာသာထရီဇာဟာအိန္ဒိယအစိုးရရဲ့အသိအမှတ်ပြုမှုကိုခံရပြီး၁၉၆၂ခုနှစ်မှာပဒ္ဒမာသီရိဘွဲ့ကို
လည်းကောင်း၊၁၉၆၉ခုနှစ်မှာနေရုူးဆုတံဆိပ်ကိုလည်းကောင်းချီးမြင့်ခြင်းခံခဲ့ရပြီး
၁၉၇၂ခုနှစ်တွေမှာလည်းအလားတူဘွဲ့တံဆိပ်ကြီးတွေချီးမြင့်ခြင်းခံခဲ့ရသည့်အပြင်၁၉၈၀ခုနှစ်
မှာအိန္ဒိယရဲ့အမြင့်ဆုံးနိုင်ငံသားဆုတံဆိပ်ဘာရက်ရတ်တ္တနာဆုတံဆိပ်အပ်နှင်းခြင်းခံခဲ့ရပါတယ်။
၁၉၇၉ခုနှစ်မှာတော့ကမ္ဘာ့နိုဗယ်ငြိမ်းချမ်းရေးဆုကြီးကိုရယူနိုင်ခဲ့ပါတယ်။မာသာထရီဇာကို
ဂုဏ်ပြုအပ်နှင်းခဲ့တဲ့ဆုတံဆိပ်တွေကတော့မရေမတွက်နိုင်အောင်ပါဘဲ။

၁၉၉၇ခုနှစ၊်မတ်လ(၁၃)ရက်နေ့မှာဂရုဏာသာသနာပြုလုပ်းငန်းရဲ့အကြီးအကဲရာထူးမှအနား
ယူပြီးနောက်၁၉၉၇ခုနှစ်၊စက်တင်ဘာလ(၅)ရက်နေ့မှာတော့လူ့လောကထဲကအပြီးအပိုင်အနား
ယူထွက်ခွာသွားခဲ့ပါတယ်။လူကွယ်လွန်သွားခဲ့သော်လည်းသူမရဲ့လက်ရာခြေရာတွေကတော့
လူသားတွေအတွက်ဆက်လက်အကျိုးပြုနေဆဲပါဘဲ။
http://www.murann.com/ezine/index.php?option=com_content&view=article&id=1588%3A-myworldtolivein&catid=2%3Aknowledge&Itemid=44

မာသာထရီဇာ - myworldtolivein

Unicode & Zawgyi Reshare-#9Dan
လူ႔ေလာကၾကီးနဲ႔လူသားေတြအတြက္အသက္ရွင္ျပီးအက်ဳိးေဆာင္ခဲ့သူေတြအနက္ မာသာထရီဇာဟာတစ္ဦးအပါအ၀င္ပါ။ရွိရွိသမၽွကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ျပီးအငယ္ဆံုးေသာသူေတြအတြက္
တတ္စြမ္းသေလာက္လုပ္ေဆာင္သြားခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ဒီလိုလူေတြအတြက္လုပ္ေဆာင္ရျခင္းအတြက္
ဘာကိုမွလည္းမေတာင္းဆိုခဲ့သလို၊လုပ္ေပးရေလာက္ေအာင္တန္ေကာတန္ရဲ႔လားလို႔
သံသယလည္းမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။သူမဆီကခြန္အားရယူၾကပါစို႔။

မာသာထရီဇာ

အဂၢနက္စ္ဂြန္ဇာဘိုဂ်က္ဇုကို၁၉၁၀ခုႏွစ္၊ၾသဂုတ္လ၊၂၆ရက္ေန႔တြင္ေအာ္တုိမင္အင္ပါယာ၊ ဥဇကပ္(ယခုကာလ၊မက္ဆီဒိုးနီးယားႏိုင္ငံရဲ႔ျမိဳ႔ေတာ္၊စကုပ္ဂ်ီ)မွာဖြားျမင္ခဲ့ပါတယ္။သူမဟာ
အယ္လေဘးနီးယားႏိုင္ငံ၊စကိုဒါေဒသကလာတဲ့နီကိုေလနဲ႔ဒရာနာဘိုဂ်က္ဇုမိသားစုရဲ႔
အငယ္ဆံုးသမီးေလးျဖစ္ပါတယ္။အယ္လေဘးနီးယန္းႏိုင္ငံေရးေလာကမွာက်င္လည္ေနတဲ့
သူမရဲ႔ဖခင္နီကိုေလကြယ္လြန္ခ်ိန္၊၁၉၁၉ခုႏွစ္အခ်န္မွာသူမဟာအသက္(ဂ)ႏွစ္အရြယ္သာရွိပါေသးတယ္။
ဖခင္ကြယ္လြန္ျပီးခ်ိန္မွာမိခင္ျဖစ္သူကသူမကိုရိုမန္ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္
သြန္သင္ခဲ့ပါတယ္။ဖခင္နီကိုေလဟာပရစ္ဇန္ကိုဆိုဗိုကလာသူျဖစ္ျပီးမိခင္ဒရာနာကေတာ့ ဒါကိုဗီကာကိုဆိုဗိုေဒသအနီးကရြာေလးတစ္ရြာကျဖစ္ပံုရပါတယ္။

သူမရဲ႔ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းကေလးဘ၀ကိုအိႏၵိယျပည္မွာသာသနာျပဳခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲအသက္တာျဖစ္
ရပ္ေတြကၾကီးစိုးလြမ္းမိုးထားပံုရပါတယ္။အသက္၁၂ႏွစ္အရြယ္မွာေတာ့အဂၢနက္စ္ကေလးဟာ
ဘာသာေရးေလာကထဲကို၀င္ေရာက္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါတယ္။သူမရဲ႔ေနာက္ဆံုအဓိဌာန္ကို
သူမဘုရားဖူးသြားေလ့ရွိတဲ့လက္ႏိုက္စ္ကမက္ေဒါနားရုပ္တုေရွ႔ ေမွာက္မွာဆုေတာင္းေနစဥ္
၁၉၂၈ခုႏွစ္ရဲ႔ၾသဂုတ္လ၊၁၅ရက္ေန႔မွာခ်ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။သီလရွင္တစ္ပါးျဖစ္လာဖို႔အတြက္
အသက္၁၈ႏွစ္အရြယ္မွာေလာ္ရီတိုကသီလရွင္ေက်ာင္းကို၀င္ဖို႔အိမ္ကထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့အဂနက္စ္ဟာအိမ္ကမိခင္နဲ႔အစ္မေတြကိုျပန္ဆံုေတြ႔ခြင့္မၾကံဳေတာ့ပါဘူး။

ပထမဦးစြာအဂၤလိပ္စာသင္ဖို႔အဂၢနက္စ္ဟာအိုင္ယာလန္ႏိုင္ငံ၊ရပ္ဖ္ဖာဟမ္မွာရွိတဲ့ေလာ္ရီတို
သီလရွင္ေက်ာင္းကိုသြားရပါတယ္။ဒီေက်ာင္းဟာအိႏၵိယကခေလးသူငယ္ေတြကိုအဂၤလိပ္စာသင္
ဖို႔အတြက္ေလာ္ရီတိုကသီလရွင္ေတြတက္ေလ့ရွိတဲ့ေက်ာင္းျဖစ္ပါတယ္။၁၉၂၉ခုႏွစ္မွာေတာ့ အဂၢနက္စ္ဟာအိႏၵိယျပည္ကိုေရာက္ရွိလာျပီးဟိမ၀ႏၲာေတာင္ေျခနားကဒါဂ်ီလင္မွာသာသနာ
အမႈေတာ္ကိုစတင္ခဲ့ပါတယ္။အဂၢနက္စ္ဟာသူမတို႔ရဲ႔ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းမွာကေလးေတြကို
စာသင္ေနရင္းအနီးမွာရွိတဲ့စိန္႔ထရီဇာေက်ာင္းမွာဘင္ဂါလီဘာသာကိုသင္ယူခဲ့ပါတယ္။
၁၉၃၁ခုႏွစ္၊ေမလ(၂၄)ရက္ေန႔မွာေတာ့သီလရွင္တစ္ပါးအျဖစ္သစၥာဆိုခဲ့ပါတယ္။ စိန္႔ထရီစီဒီလီစီေယာ့ဆ္ရဲ႔ဘြဲ႔နာမကိုခံယူလိုေပမယ့္ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းကအျခားသီလရွင္
တစ္ပါးခံယူသြားျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္စပိန္ဘာသာအရထရီဇာဆိုတဲ့အမည္ကိုဘဲခံယူလိုက္ပါတယ္။
ကလၲကတၲားျမိဳ႔အေရွ႔ဖက္ပိုင္းကအႏၲာလီကြန္ဗင့္ေက်ာင္းမွာစာျပေနတဲ့အခ်ိန္၊၁၉၃၇ခုႏွစ္၊ေမလ
(၁၄)ရက္ေ႕နမွာ ေတာ့ေလးနက္တဲ့သစၥာကိုျပဳခဲ့ပါတယ္။အဲဒီမွာႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးပါးတာ၀န္
ထမ္းေဆာင္ျပီးခ်ိန္၊၁၉၄၄ခုႏွစ္မွာေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီးျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ေက်ာင္းမွာ
စာသင္ျပရတာကိုသီလရွင္ထရီဇာေပ်ာ္ပိုက္ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ပတ္ပတ္လည္မွာျမင္ေနရတဲ့
ကလၲကတၲားရဲ႔ဆင္းရဲတြင္းနက္မႈကသူမကိုပိုျပီးစိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစပါတယ္။
၁၉၄၃ခုႏွစ္မွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ဘဂၤလားငတ္မႈေခါင္းပါးမႈေဘးကျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးဆီအနိတၳာရုံေတြနဲ႔
အနိစၥတရားကိုသယ္ေဆာင္လာခ်ိန္၊၁၉၄၆ခုႏွစ္ၾသဂုတ္လမွာျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ဟိႏၵဴနဲ့မူဆလင္
လူမ်ဳိးတို႔ရဲ႔အဓိကရုဏ္းၾကီးကလၲကတၲားျမိဳ႔ၾကီးကိုဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေစခဲ့ျပီးေခ်ာက္ခ်ားစရာ
ဌာေနတစ္ခုျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

၁၉၄၆ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာလ(၁၀)ရက္ေန႔၊ခါတိုင္းႏွစ္ေတြလိုကလၲကတၲားကေနဒါဂ်ီလင္ကေလာ္ရီတို
ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းကိုအသြားမီးရထားဘူတာရံုမွာေခၚသံကိုသူမၾကားလိုက္ရျပီ။
..ငါဟာကြန္ဗင့္ေက်ာင္းကထြက္ခြာျပီးေတာ့ဆင္းရဲသားေတြေတာထဲမွာေနထိုင္ရင္းသူတို႔ကို
ကူညီရမယ္။ဒါဟာအထက္ကလာတဲ့အမိန္႔ျဖစ္တယ္။ဒါကိုလုပ္ေဆာင္ဖို႔ပ်က္ကြက္ျခင္းဟာ
ငါ့ရဲ႔ယံုၾကည္ျခင္းပ်က္သံုးသြားျခင္းဘဲ..
လို႔သူမခံယူခဲ့ပါတယ္။

၁၉၄၈ခုႏွစ္မွာေတာ့ေလာ္ရီတိုသီလရွင္၀တ္ရုံျဖဴအစားအျပာစင္းအနားသတ္ေတြပါတဲ့၀တ္ရုံ
ကိုေျပာင္းလဲ၀တ္ဆင္ ျပီးဆင္းရဲသားေတြအတြက္စတင္လုပ္ေဆာင္ပါေတာ့တယ္။အိႏၵိယ
လူမ်ဳိးအျဖစ္ခံယူျပီးပန္တာကေဆးရုံမွာလအနည္းငယ္ၾကာေဆးပညာသင္ယူျပီးသည့္ကာလ
ကလၲကတၲားရဲ႔ဆင္းရဲသားရပ္ကြပ္ထဲမွာအလုပ္စတင္ခဲ့ပါတယ္။အစဦးဆံုးေမာ္တစ္ဂ်္ေဟးလ္
မွာေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းဖြင့္တယ္။မ်ားမၾကာမီလူမြဲေတြနဲ႔ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးသူေတြအတြက္
စတင္လုပ္ေဆာင္ပါေတာ့တယ္။၁၉၄၉ခုႏွစ္ဦးပိုင္းမွာေတာ့အမ်ဳိးသမီးငယ္တစ္စုကသူမရဲ႔
လုပ္ငန္းမွာပါ၀င္လာခဲ့ျပီးဆင္းရဲဆကာ့အဆင္းရဲဆံုးသူမ်ားအတြက္
အမႈေတာ္ကိုစတင္ခဲ့ပါတယ္။

မ်ားမၾကာမီအခ်ိန္အတြင္းမွာသူမရဲ႔လုပ္ေဆာင္မႈေတြကိုအာဏာပိုင္ေတြကသတိျပဳမိ
လာျပီး၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကအသိအမွတ္ျပဳမႈကိုေဖၚျပလာပါတယ္။မာသာထရီဇာရဲ
႔ဒိုင္ယာရီအရဆိုရင္ေတာ့ပထမႏွစ္ဟာအခက္အခဲေတြနဲ႔နပန္းလံုးေနရတဲ့ကာလပါဘဲ။
၀င္ေငြတျပားမွမရွိတဲ့အတြက္အစားအေသာက္နဲ့အေထာက္အပံ့အတြက္ေျဖရွင္းစရာ
နည္းလမ္းကေတာ့လိုက္လံေတာင္းရမ္းရျခင္းပါဘဲ။အစဦးပိုင္းလေတြမွာသံသယေတြ
နဲ႔အထီးက်န္မႈေတြေၾကာင့္ပိုျပီးသက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ကြန္ဗင္းေက်ာင္းကိုျပန္ခ်င္တဲ့
အထိျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။သူမရဲ႔ဒိုင္ယာရီထဲမွာ
..သခင္ဘုရားကဆင္းရဲျခင္းကားတိုင္ကိုထမ္းဖို႔လြပ္လပ္တဲ့သီလရွင္တစ္ပါးျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ျပီ။
ဒီကေန႔သင္ခန္းစာေကာင္းကိုရခဲ့ျပီ။ဆင္းရဲသားေတြၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ဒုကၡဟာသူတို႔အတြက္
ပင္ပန္းလွပါတယ္။သူတို႔အတြက္ေနစရာအိမ္၊အစားအစာနဲ႔က်န္းမာေရးအတြက္
ဘယ္ေလာက္မ်ားခက္ခက္ခဲခဲၾကိဳးပမ္းရမလဲ။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မဟာအလိုေတာ္အတိုင္း
ဒီမွာဘဲဆက္ေနဖို႔ဆႏၵျပဳခဲ့ပါတယ္။သူတို႔မ်က္ရည္တစ္စက္မက်ေစရပါဘူး။..

Missionary of Charity အျဖစ္ရပ္တည္လုပ္ေဆာင္သြားရန္ခြင့္ျပဳခ်က္ကို၁၉၅၀ခုႏွစ္
၊ေအာက္တိုဘာလ(ရ)ရက္ေန႔မွာဗာတီကန္ကခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။မစ္ရွင္ကေတာ့သူမ
အဆိုအတိုင္းေျပာရပါက
..ဆာေလာင္သူ၊အ၀တ္မဲ့သူ၊အိမ္မဲ့ယာမဲ့၊ဒုကၡိတ၊မ်က္မျမင္၊ႏူနာစြဲသူမ်ား၊အပယ္ခံမ်ား၊
လူအသိုင္းအ၀ိုင္းကစြန္႔ပယ္ျခင္းခံရသူမ်ား၊လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္ေန
သူမ်ား၊လူတိုင္းႏွာေခါင္းရႈံ႔မႈခံေနရသူမ်ား…
အတြက္ပါဘဲ။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကကလၲကတၲားမွာသီလရွင္(၁၃)ပါးနဲ႔စတင္ခဲ့တဲ့အမႈဟာခုခ်ိန္မွာေတာ့
ကမၻာတစ္၀ွမ္းမွာမိဘမဲ့ေဂဟာေတြ၊ေအအိုင္ဒီအက္စ္ေစာင့္ေရွာက္မႈလုပ္ငန္္းေတြ၊
ဂရုဏာလုပ္ငန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုလုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့သီလရွင္ေပါင္း(၄၀၀၀)ေက်ာ္ရွိေနပါျပီ။

၁၉၅၂ခုႏွစ္၊ကလၲကတၲားျမိဳ႔ေတာ္မွာေသခါနီးလူေတြအတြက္ေဂဟာတစ္ခုကိုစတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့
ပါတယ္။အာဏာပိုင္ေတြရဲ႔အကူအညီနဲ႔စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းတစ္ေဆာင္ကို
အခမဲ့ေသခါနီးေစာင့္ေရွာက္မႈေဂဟာအျဖစ္ေျပာင္းလဲဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ဒီေဂဟာကိုေရာက္လာ
သူေတြဟာေဆးကုသမႈကိုခံယူရတဲ့အျပင္ေသဆံုးသူေတြကလည္းလူလိုသူလိုဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ၊
ကိုယ့္ရဲ႔ဘာသာေရးထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္းသျဂိဳၤလ္ခြင့္ရၾကပါတယ္။သူမရဲ႔အဆိုအရ
..တိရိစၧာန္သဖြယ္အသက္ရွင္ခဲ့ရေပမယ့္နတ္သမီး၊နတ္သားေတြလို
ခ်စ္ခင္မႈ၊လိုလားမႈရွိရွိေသဆံုးခြင့္ရျခင္း..ပါတဲ့။

မၾကာမီမွာေတာ့မာသာထရီဇာဟာအနာၾကီးေရာဂါသည္ေတြအတြက္ ရွန္တိနဂၢ္ဂါ ဆိုတဲ့
ျငိမ္းခ်မ္းေရးျမိဳ႔ေတာ္ကိုတည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။သူမရဲ႔ဂရုဏာရွင္အဖြဲ႔ကလည္းကလၲကတၲားျမိဳ႔
တစ္၀ွမ္းအနာၾကီးေရာဂါသည္ေတြကိုလိုက္လံရွာေဖြျပီးအစာေရစာ၊ေဆး၀ါးနဲ႔အနာကိုပတ္တီး
စည္းေပးၾကပါတယ္။ေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့မိဘမဲ့ကေလးေတြတျဖည္းျဖည္းနဲ႔မ်ားျပားလာခ်ိန္မွာ
သူတို႔ေတြအတြက္ေဂဟာတစ္ေဆာင္ေဆာက္ဖို႔စိတ္ကူးရွိလာပါတယ္။၁၉၅၅ခုႏွစ္မွာ အိမ္မဲ့ယာမဲ့နဲ႔မိဘမဲ့လေလးေတြအတြက္ နမၼာလရွိရႈဗပၼာန္
ေဂဟာကိုဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဂရုဏာသီလရွင္မ်ား

အမႈေတာ္ဟာအလွဴရွင္ေတြကိုေရာပါ၀င္ဆက္ကပ္လိုသူေတြကိုပါဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ျပီး၁၉၆၀ခုႏွစ္မ်ား
အတြင္းမွာအိႏိၵယႏိုင္တစ္၀ွမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈေဂဟာေတြ၊မိဘမဲ့ေဂဟာေတြနဲ႔အနာၾကီးေစာင့္ေရွာက္
မႈေဂဟာေတြကိုအေျမာက္အမ်ားဖြင့္လွစ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။မာသာထရီဇာဟာသူမလုပ္ကိုတကမၻာလံုး
အတိုင္းအတာျဖစ္လာေအာင္ၾကိဳးပမ္းခဲ့ပါတယ္။အိႏိၵၵယျပင္ပရဲ႔ပထမဦးဆံုးေျခလွမ္းအေနနဲ႔
ဗင္နီဇြဲလားႏိုင္ငံမွာသီလရွင္ငါးပါးပါ၀င္တဲ့ေဂဟာတစ္ေဆာင္ကို၁၉၆၅ခုႏွစ္မွာဖြင့္လွစ္ႏုိင္ငံခဲ့
ပါတယ္။ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့၁၉၆၈ခုႏွစ္မွာေရာမ၊တန္ဇန္းနီးယားနဲ႔ၾသစၾတီးယားေတြမွာ
လည္းေကာင္း၊၁၉၇၀ခုႏွစ္ေတြအတြင္းမွာအာရွ၊အာဖရိက၊ဥေရာပနဲ႔အေမရိကမွာေဂဟာ
နဲ႔ေဖာင္ေဒးရွင္းဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့ပါျပီ။

၁၉၆၃ခုနွစ္မွာဂရုဏာကိုယ္ေတာ္မ်ားအဖြဲ႔ကိုထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ျပီးေတာ့၁၉၇၆ခုႏွစ္မွာေတာ့သီလရွင္
မ်ားအဖြဲ႔ကိုဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါတယ္။မာသာထရီဇာရဲ႔လုပ္ငန္းမွာသာမန္ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္ေတြေရာ၊
ကက္သလစ္ဘာသာ၀င္မဟုတ္သူေတြပါပူးေပါင္းပါ၀င္လာပါတယ္။၁၉၈၄ခုႏွစ္မွာဖာသာ ဂ်ဳိးဇက္လန္းဂ္ေဖါ့ဒ္နဲ႔ဂရုဏာဘုန္းေတာ္ၾကီးသာသနာျပဳအဖြဲ႔ကိုထူေထာင္ျပီးသာသနာအမႈ
ကိုျပဳခဲ့ပါတယ္။၂၀၀၇ခုႏွစ္မွာေတာ့ဂရုဏာသာသနာျပဳအဖြဲ႔ဟာႏိုင္ငံေပါင္း၁၂၀မွာကိုယ္ေတာ္
အပါး၄၅၀၊သီလရွင္အပါး၅၀၀၀နဲ႔ေက်ာင္း၊ေဂဟာေတြအပါအ၀င္သာသနာလုပ္ငန္းေပါင္း
၆၀၀ေက်ာ္ကိုလုပ္ေဆာင္ေနပါျပီ။

မာသာထရီဇာဟာအိႏၵိယအစိုးရရဲ႔အသိအမွတ္ျပဳမႈကိုခံရျပီး၁၉၆၂ခုႏွစ္မွာပဒၵမာသီရိဘြဲ႔ကို
လည္းေကာင္း၊၁၉၆၉ခုႏွစ္မွာေနရုူးဆုတံဆိပ္ကိုလည္းေကာင္းခ်ီးျမင့္ျခင္းခံခဲ့ရျပီး
၁၉၇၂ခုႏွစ္ေတြမွာလည္းအလားတူဘြဲ႔တံဆိပ္ၾကီးေတြခ်ီးျမင့္ျခင္းခံခဲ့ရသည့္အျပင္၁၉၈၀ခုႏွစ္
မွာအိႏိၵယရဲ႔အျမင့္ဆံုးႏိုင္ငံသားဆုတံဆိပ္ဘာရက္ရတ္တၲနာဆုတံဆိပ္အပ္ႏွင္းျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၇၉ခုႏွစ္မွာေတာ့ကမၻာ့ႏုိဗယ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုၾကီးကိုရယူႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။မာသာထရီဇာကို
ဂုဏ္ျပဳအပ္ႏွင္းခဲ့တဲ့ဆုတံဆိပ္ေတြကေတာ့မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ပါဘဲ။

၁၉၉၇ခုႏွစ၊္မတ္လ(၁၃)ရက္ေန႔မွာဂရုဏာသာသနာျပဳလုပ္းငန္းရဲ႔အၾကီးအကဲရာထူးမွအနား
ယူျပီးေနာက္၁၉၉၇ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာလ(၅)ရက္ေန႔မွာေတာ့လူ႔ေလာကထဲကအျပီးအပိုင္အနား
ယူထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။လူကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ္လည္းသူမရဲ႔လက္ရာေျခရာေတြကေတာ့
လူသားေတြအတြက္ဆက္လက္အက်ဳိးျပဳေနဆဲပါဘဲ။
http://www.murann.com/ezine/index.php?option=com_content&view=article&id=1588%3A-myworldtolivein&catid=2%3Aknowledge&Itemid=44