ခရစ်တော်အတွက်သာ မဟုတ်ခဲ့ရင်

9Dan

 

ခရစ်တော်အတွက်သာ မဟုတ်ခဲ့ရင်

Unicode & Zawgyi Reshare-#9Dan
အဒေါနိယာမ် ဂျက်ဆင်ကို ၁၇၈၈ ခုနှစ် သြဂုတ်လ (၉) ရက်နေ့တွင် အမေရိကန်နိုင်ငံ မက်ဆာချူးဆက်ပြည်နယ် မော်လ်ဒန်းမြို့တွင် မိခင် အဘိဂဲလနှင့် ဖခင် အဒေါနိယာန် ဂျက်ဆင်တို့မှ ဖွားမြင်ခဲ့ပါသည်။ ထိုမြို့နယ်လေးတွင် အမှုတော်ဆောင် သင်းအုပ်ဆရာဖြစ်သော ဖခင်၏ သွေးတွေ သူ၏ အသွေးအသားထဲတွင် ဆက်လက် စီးဆင်းသွားမည်ဟူ၍ မည်သူကမျှ ကြိုတင်တွေးထားခဲ့ခြင်း မရှိပေ။
ငယ်ရွယ်စဉ်ကပင် ညဏ်ပညာထက်မြက်သော ဂျက်ဆင်သည် ၁၈၀၄ ခုနှစ်တွင် ဘရောင်း တက္ကသိုလ်တွင် ပညာသင်ကြား အောင်မြင်ခဲ့ပြီး အသက် (၁၉) နှစ်အရွယ် ၁၈၀၇ ခုနှစ်တွင် အခြေခံ အင်္ဂလိပ် သဒ္ဒါစာအုပ် တစ်အုပ်နှင့် နှင့် အမျိုးသမီးငယ်တို့၏ သင်္ချာစသည့် ပြဌာန်းစာအုပ် (၂) အုပ်ကို ဖြည့်စွတ်ဖြည့်စည်း ခဲ့လေသည်။
တတ်ကြွပြီး ထက်မြက်သော လူငယ် တစ်ယောက် ဖြစ်သည်နှင့် အညီ ထိုကာလက ပြင်သစ်ဘာသာရေး ဖောက်ပြန်မှု၊ လွဲမှားသော အတွေး အခေါ်အချို့၏ လွှမ်းမိုးမှုကို ခံခဲ့ရပြီး လွတ်လပ်စွာ တွေးခေါ်ပြီး ဘုရားမဲ့ ဝါဒီကို သဘောကျ လက်ခံခဲ့လေသည်။ ထိုဝါဒကို လက်ကိုင်းပြုရင်း လူငယ်သဘာ၀ စွန့်စားမှု ဖွင့်ရန် အမေရိကန် နယူယောက်မြို့ကို ခရီးပြုခဲ့ပါသည်။ ဆန္ဒနောက်ကိုလိုက်ကာ ဘ၀ စွန့်စားစိန်ခေါ်မှုများကို ရှာဖွေပြီးတဲ့ အချိန်ကာလတစ်ခုမှာတော့ အိမ်ကို ပြန်ဘို့ ခြေဦးလှည့်ခဲ့ရာ မြို့တစ်မြို့ရဲ့ တည်းခိုခန်းတစ်ခုတွင် ဘုရားရှင်၏ အလင်းပေးမှုကြောင့် နောင်တရ ပြောင်းလဲလာသူမှာလည်း အဒေါနိယာန် ဂျက်ဆင်ပင် ဖြစ်လေတော့သည်။
ထိုတည်းခိုးခန်းငယ်ကလေးတွင် တစ်ညလုံး ဝေဒနာနှင့် ငြီးတွားနေခဲ့သူဟာ သူနဲ့ ဘုရားမဲ့ ဝါဒီကို အတူယုံကြည်ခဲ့သော သူငယ်ခြင်း ဂျက်ကော့အင်း ဖြစ်လေတော့သည်။ ထိုသူသည် တစ်ညလုံး ကယ်ပါ ယူပါ တစ်စာစာ အော်ဟစ်နေခဲ့လေသည်။ တစ်ဖက်ခန်းမှ ဂျက်ဆင်သည်လည်း ထိုသူ၏ အော်သံကြောင့် တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်နိုင်ခဲ့ပေ။ နောက်တစ်နေ့တွင် ထိုအော်ဟစ်နေသူမှာ သေဆုံးသွားပြီးဟု သတင်းကြားပြီးနောက် လူတွေသေရင် ဘယ်ကို ရောက်မှာလဲ ဆိုသော အတွေး လင်းလက်လာခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်ထံသို့ လှည့်ပြန် လာခဲ့ လေတော့သည်။
၁၈၀၈ ခုနှစ်တွင် ပလိုင်းမောက်မြို့တွင် ရှိသော အင်ဒိုဗာ ကျမ်းစာကျောင်းတွင် တတ်ရောက် ပညာ သင်ကြား ခဲ့ပါသည်။ ဆုံးဖြတ်ချက် တူညီသော မိတ်ဆွေ အချို့နှင့် အတူ ကောက်ရိုးပုံကြီးအနားတွင် ဆုတောင်း ဆက်ကပ် အသက်တာကို အပ်နှံအပြီးတွင် သူတို့အားလုံး အမှုတော်မြတ်အတွက် အသက်ရှင် ခဲ့ကြပါသည်။
၁၈၁၂ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလ (၅) ရက်နေ့တွင် စိတ်တူကိုယ်တူ၊ ဘုရားချစ်သူ၊ စွန့်စားလိုသူ၊ အန်းဟက်ဆယ်တိုင်း နှင့် လက်ထက် ထိမ်းမြား ခဲ့လေသည်။ နောက်တစ်ရက် ဖြစ်သော ဖေဖော်ဝါရီလ (၆) ရက်နေ့တွင် သိက္ခာလက်တင် ဘိသိတ်မင်္ဂလာကို ခံယူခဲ့ပါသည်။ နောက်ထပ် (၂) ပတ်အကြာ ဖေဖော်ဝါရီလ (၁၉) ရက်နေ့တွင် ကရာဗာန် သဘောၤကြီးနှင့်အတူ ရွက်လွှင့်ခဲ့ပြီး ယခုအခါ နှစ် (၂၀၀) ပြည့်တော့မည့် သာသနာပြု သမိုင်း ခရီးစဉ်ကြီးကို အစပြုခဲ့ပါ တော့သည်။
၁၈၁၂ ခုနှစ်နှစ် ဇွန်လ (၁၇) ရက်နေ့တွင် ကာလကတားမြို့သို့ ရောက်ရှိလာပါတော့သည်။ ငါးလခန့် ကြာမြင့်သော ထိုခရီးစဉ်အတွင်း သမ္မာ ကျမ်းစာကို လေ့လာနေခဲ့ပြီး နှစ်ခြင်းအဖြစ် ပြောင်းလဲခံယူခဲ့ပါသည်။ ၁၈၁၂ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ (၆) ရက်နေ့တွင် ဇနီးမောင်နှံ (၂) ဦးစလုံးသည် ကလာကတားမြို့ လာဆေး သုဓမ္မာဇရပ်တွင် ဆရာကြီး ဝီလျံဝု အားဖြင့် နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာကို ခံယူခဲ့ပါသည်။ မကြာမီ အင်္ဂလိပ် အရှေ့အိန္ဒိယ ကုန်ပ္ပဏီ အာဏာပိုင်တို့၏ အကြပ်ကိုင်မှုကြောင့် ဆရာကြီး ယုဒဿန်တို့ ဇနီးမောင်နှံသည် ကလကတားမြို့မှ ထွက်ခွာခဲ့ရပါတော့သည်။
အခြားသို့ ထွက်ခွာရန် ကြံစည်ခဲ့သောလည်း သဘောၤဆိပ်တွင် တစ်စီးတည်းသာ ရှိပြီး မြန်မာနိုင်ငံသို့ ထွက်ခွာတော့မည့် သဘောၤပေါ်တွင် တက်ရောက်လာကာ ဤအရာမှာ ဘုရားရှင်၏ အကြံအစည်တော် တစ်ခုသာ ဖြစ်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြု လက်ခံခဲ့ကြလေတော့သည်။ ၁၈၀၁၃ ခုနှစ် ဇူလိုင်လ (၁၃) ရက်နေ့တွင် မြန်မာပြည်၏ ဆိပ်ကမ်းဖြစ်သော ရန်ကုန်မြို့သို့ ဘေးကင်းစွာ ရောက်ရှိလာခဲ့ကြသော်လည်း ပင်လယ် ခရီးစဉ် အတွင်း ကြမ်းတမ်းသော သဘာဝ ဘေးအန္တရာယ်များကြောင့် ပထမဆုံးသော သူတို့၏ ရင်သွေးငယ်လေးမှာ ပျက်ကျ ဆုံးရှုံးခဲ့ရလေသည်။ ဤသည်မှာ ယုဒဿန်တု့ိ ဇနီးမောင်နှံတို့ ဆက်လက်ပေးဆက်ရမည့် အရာများစွာထဲမှ ပထမဦးဆုံး ပေးဆပ်မှုပင် ဖြစ်လေတော့သည်။
ညဏ်ပညာ ထက်မြက်သည့် ယုဒဿန်သည် လက်တင်၊ ဂရိနှင့် ဟေဗြဲဘာသာရပ်များကို ကျွမ်းကျင်စွာ တတ်မြောက် ထားသော်လည်း အနောက်တိုင်း ဘာသာ စကားနှင့် လုံးဝ ဆန့်ကျင် ကွဲပြားသည့် မြန်မာ စကားနှင့် မြန်မာ စာပေကို တစ်နေ့လျှင် (၁၂) နာရီခန့် အချိန်ယူကာ (၃) နှစ်ကျော် ကြိုးစား အားထုပ် အပတ် တကုတ် သင်ယူခဲ့ပါသည်။
ဇနီးသည် ဖြစ်သော မမ ယုဒဿန်မှာမူကား အိမ်ရှင်မ ပီပီ ဈေးဝယ်ထွက်ခြင်း၊ အခြား အမျိုးသမီးများနှင့် ထိတွေ့ ဆက်ဆံနိုင်ခြင်းတု့ိကြောင့် မြန်မာ စကားကို ပို၍ပင် ကျွမ်းကျင် တတ်မြောက် လာလေတော့သည်။ ဤသို့ဖြင့် လက်ကမ်း ဝေစာများကို ကျိုးစား ရေးသားခဲ့ပြီး “ ကောင်းကင် လမ်းပြစာ” ဆိုသော ကျမ်းငယ် ကလေးကို ပုံနိုပ် ထုပ်ဝေနိုင်ရန် ကြိုးစား အားထုပ်ခဲ့လေတော့သည်။
ဤသို့ဖြင့် ၁၉၁၆ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ (၁၅) ရက်နေ့တွင် မြန်မာနိုင်ငံ၏ ပထမ ဦးဆုံးသော နှစ်ခြင်း အသင်းတော်ကို ဆရာ ယုဒဿန် ဇနီး အန်း ဟက်ဆယ်တိုင်း၊ ဆရာ ဟောက်ချ် တို့ ဇနီးမောင်နှံ တို့သည် တည်ထောင် ခဲ့ကြလေ သည်။ ထို့အတူ မြန်မာ သဒ္ဒါကျမ်း ပြုစုခြင်းနှင့် ရှင်မဿဲ ခရစ်ဝင် ကျမ်းကို ဘာသာပြန်ခြင်း လုပ်ငန်းများကို ကြိုးစား ဆောင်ရွက်ရင်း ၁၈၁၇ ခုနှစ် ဇူလိုင်လတွင် အောင်မြင်စွာ လုပ်ဆောင် ပြီးစီးခဲ့လေတော့သည်။
ထိုမှ တစ်ဆင့်တက်ကာ ၁၈၁၈ ခုနှစ် အတွင်းတွင် ဇရပ် တစ်ဆောင်ဆောက်လုပ်ကာ သတင်းကောင်း ဟောပြောခြင်း အမှုကို လုပ်ဆောင်ခဲ့လေ တော့သည်။ ပထမဦးဆုံး လူထုအများနှင့် သတင်းကောင်း ဝေငှခြင်းကို ၁၈၁၉ ခုနှစ် ဧပြီလ အတွင်းတွင် လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့ပြီး လူဦးရေ (၁၅) ယောက် တက်ရောက် ခဲ့ကြပါသည်။ (၂) လခန့် ကြာလာသောအခါ ဦးနောဆိုသူ မြန်မာအမျိုးသား တစ်ဦးသည် ခရစ်တော်ကို သက်ဝင် ယုံကြည်ပြီး နှစ်ခြင်း မင်္ဂလာကို တောင်းခံခဲ့ရာ ၁၈၁၆ ခုနှစ် ဇွန်လ (၂၇) ရက်နေ့တွင် ဆံတော်ကြိုလမ်းအနီးရှိ လိပ်ပြာကန်တွင် ဦးနောကို နှစ်ခြင်း မင်္ဂလာ ပေးအပ် ခဲ့ကြပါသည်။
၁၈၁၉ ခုနှစ် ဇူလိုင်လ (၁၄) ရက်နေ့တွင် ဆရာကြီး မျှော်လင့်ထားသော မြန်မာတိုင်းရင်းသား ပါဝင်သည့် မြန်မာ စကားဖြင့် ဝတ်ပြုသည့် ပထမဆုံး ပွဲတော် မင်္ဂလာကို ကျင်းပ ပြုလုပ်နိုင် ခဲ့သည့်အတွက် ဆရာကြီး ယုဒဿန်သည် အထူးပင် ဝမ်းမြောက်ခဲ့ရလေသည်။ (၁၈၂၀ ခုနှစ် ဇန္နဝါရီလ (၂၀) ရက်နေ့တွင် မြန်မာပြည်၌ လွတ်လပ်စွာ သာသနာ ပြုခွင့်ရရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ဘကြီးတော် မင်းတရားကြီးထံ ခစားကာ ခွင့်ပန်ခဲ့လေသည်။ သို့သော်လည်း အမိန့်တော် တစ်စုံတစ်ရာ ချမှတ်ခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ ခက်ခဲသော အချိန်ကာလ တစ်ခုဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာကို သက်ဝင် ယုံကြည်မည့် သူများအတွက် အန္တရာယ် ချိန်ခြောက်မှုများ ရှိခဲ့သောကြောင့် ဗြိတိသျှ လက်အောက်ခံ စစ်တစ်ကောင်းမြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့ကာ သာသနာပြုရန် စဉ်းစားခဲ့လေသည်။ ၁၈၂၀ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလ (၂၄) ရက်နေ့ တစ်ခုသော ညနေစောင်းတွင် သာသနာတော်အတွက် တိုင်ပင် ဆွေးနွေး နေခဲ့ရာ ဦးနော၊ ဦးပြား၊ ဦးသာလှတို့ (၃) ဦးက ခက်ခဲသော အချိန် ဖြစ်သော်လည်း ယုံကြည်သူ (၈) ဦး သို့မဟုတ် (၁၀) ဦးခန့် ရှိလာသော အချိန်မှ တစ်ဦးဦးကို ခေါင်းဆောင် ခန့်ထားပြီး ဆရာတို့ သွားလိုရာ သွားစေလိုကြောင်း တောင်းပန် ပြောဆိုခဲ့တာကြောင့် ဆရာကြီးတို့ ဇနီးမောင်နှံဟာ မြန်မာပြည် မှာဘဲ ဆက်ပြီး သာသာနာပြုဘို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြပါတော့သည်။
၁၈၂၃ ခုနှစ်တွင် ယုံကြည်သူ တပည့်တော် (၁၈) ဦးခန့်အထိ ရှိလာခဲ့ပြီး ဓမ္မသစ်ကျမ်း ကိုလည်း မြန်မာ ဘာသာသို့ အောင်မြင်စွာ ပြန်ဆိုနိုင် ခဲ့ပါတော့ သည်။ ၁၈၂၃ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ (၁၃) ရက်နေ့တွင် ဘုရင်မင်းမြတ်ကြီး၏ သဘောတူ ခွင့်ပြုမှုဖြင့် အင်းဝတွင် သာသနာ ပြုခွင့်ရရှိခဲ့ပြီး အထက် မြန်မာပြည်သို့ ပြောင်းရွေ့ သာသနာ ပြုခဲ့လေတော့သည်။
၁၈၂၄ ခုနှစ်တွင် အင်္ဂလိပ်မြန်စစ်ကြောင့် နိုင်ငံခြားသားများကို ဖမ်းဆီး ထိန်းသိမ်းခဲ့ရာတွင် ဇွန်လ (၂၈) ရက်နေ့တွင် အာဏာပိုင်များ၏ ဖမ်းဆီးခြင်း ကို ဆရာကြီး ယုဒဿန်လည်း ခံခဲ့ရလေသည်။ အင်းဝထောင်တွင် အကျဉ်းချခံရချိန်တွင် မမ ယုဒဿန်က ကိုယ်ဝန်ကြီးဖြင့် လာရောက် တွေ့ဆုံခဲ့ ပြီး ဆရာကြီး၏ ကျမ်းစာဘာသာပြန် လက်ရေးမူကို ခေါင်းအုံးတွင် ဝှက်ကာ ယူဆောင်လာပေးခဲ့လေသည်။
ကိုယ်ဝန် အရင့်အမာနှင့် ဖြစ်သော မမယုဒဿန်သည် ၁၈၂၅ ခုနှစ် ဇန္နဝါရီလ (၂၅) ရက်နေ့တွင် သမီးငယ်လေး မာရိယာကို မွေးဖွားခဲ့လေသည်။ အကျဉ်းကျခံပြီး (၁၁) လအကြာ ၁၈၂၅ ခုနှစ် မေလ (၂) ရက်နေ့တွင် အင်းဝလက်မရွံ့ ထောင်မှ အောင်ပင်လယ် လက်မရွံ့ထောင်သို့ (၁၀) မိုင်ခရီးကို ဖိနပ်မပါ ခြေဗလာဖြင့် ပြောင်းရွေ့ ခေါ်ဆောင်သွားသဖြင့် ခြေဖဝါးတွင် ဒါဏ်ရာဒါဏ်ချက်များဖြင့် သွေးများ ယိုစီးကာ ကျဆင်းလာလေ တော့သည်။ မမ ယုဒဿန်ကလည်း လသား ကလေးငယ်ကလေးကို ရင်မှာပိုက်လျက် မျက်ရည်တို့ဖြင့် ငိုးကြွေးလျက် ဆရာကြီး ယုဒဿန် နောက်သို့ လိုက်ပါခဲ့လေတော့သည်။
ထောင်ထဲမှာ ဖျားနာနေသော ဆရာယုဒဿန်ကို ပြုစုဘု့ိ ကြိုးစားရင်း သူမကိုယ်တိုင်မှာတော့ အစာအဟာရ ချို့တဲ့ခဲ့ရပြီး သမီးငယ်လေးကို နို့ချို တိုက်ကြွေးဘို့ လုံလောက်တဲ့ အင်အား မရှိတဲ့အတွက် ရွာထဲမှာ ရှိတဲ့ မိခင် အမျိုးသမီး အချို့ကို အကူအညီ တောင်းခဲ့ရခြင်းဟာ အင်မတန် ဆို့နင့် ကြေကွဲဘွယ် ကောင်းလှပါသည်။
ထောင်ပြောင်းရွေ့ချိန်တွင် ထောင်စောင့်များက ခေါင်းအုံး အစုတ်ကြီး ဟုဆိုကာ လွင့်ပစ်လိုက်သဖြင့် ထိုခေါင်းအုံး အစုတ်ကြီးကို ဦးအင်းက တွေ့ကာ သိမ်းဆည်းထားခဲ့သည့်အတွက် နှစ်ပေါင်းများစွာ အပင်ပန်းခံ ဘာသာပြန်ခဲ့သော ကျမ်းစာလက်ရေးမူများ မပျောက်ပျက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါ သည်။
၁၈၂၅ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ (၅) ရက်နေ့တွင် အင်္ဂလိပ်မြန်မာ စစ်ပြေငြိမ်းရေး စာချုပ် ချုပ်ဆိုရာတွင် ဘာသာပြန်အဖြစ် ဆောင်ရွက်ရန် ထောင်ထဲမှ ခေါ်ထုပ်ခံခဲ့ရသည်။ ထိုသို့ ဘာသာပြန် လုပ်ဆောင်ပေးမှုကြောင့် ရရှိလာသည့် ဒေါ်လာ (၆၀၀၀) ကို မြန်မာနိုင်ငံ၏ ပညာရေး မြှင့်တင်ပေးနိုင်ရန် အတွက် မော်လမြိုင်မြို့တွင် စာသင်ကျောင်းဆောက်လုပ်ရန် လှူဒါန်းလိုက်လေတော့သည်။
၁၈၂၆ ခုနှစ် မက်လ (၆) ရက်တွင် ဆရာကြီး ယုဒဿန်တို့ ရန်ကုန်မြို့သို့ ပြန်လည် ထွက်ခွာခွင့် ရရှိခဲ့ချိန်တွင်တွင် သမီးငယ်လေး မာရိယာမှာ (၁) နှစ်ကျော် အရွယ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။ မမ ယုဒဿန်မှာ ငယ်ရွယ်သော အသက်၊ နုနယ်သော ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆန့်ကျင်ကာ ခင်ပွန်းသည် ဆရာကြီး ယုဒဿန် အနားတွင် ပါရမီ ဖြည့်ကာ အမှုတော်မြတ်အတွက် ပေးဆပ်ခဲ့သူ ဖြစ်ပါသည်။ ကျမ်းတမ်းသော လူနေမှု စရိုက်၊ ပြင်းထန်သော ရာသီ ဥတုနှင့် ရင်ဆိုင် ယှဉ်ပြိုင်ကာ သောကနှင့် ခက်ခဲမှုများကို ကြိုးစား တိုက်လှန်ရင်း ဝိညာဉ်အများ ရှင်သန်နိုင်ဘို့ အသက်ကို စွန့်ခဲ့ရသူ တစ်ဦးပါ။ ၁၈၂၆ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ (၂၆) ရက်နေ့တွင် ကျောက်ဆောင်အမျှ တည်ကြည် ခိုင်မာခဲ့သော စိတ်နှင့် ခန္ဓာကို နှုးညံ့သော သူမ၏ ဝိညာဉ်တော်က စွန့်ခွာခဲ့ပြီး သခင့်၏ အထံတော်ပါးတွင် မှေးစက် အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါတော့သည်။
အသက်ငယ်ငယ် လူမမယ် သမီးလေး မာရိယာသည်လည်း ပြင်ထန်းလှသော ရာသီဥတုနှင့် ရောဂါဘယများကြောင့် ဝေဒနာ အများနှင့် သခင့်ရင်ခွင် အပါးတွင် ခိုဝင်ခဲ့သည့်အချိန်မှာကား ၁၈၂၇ ခုနှစ် ဧပြီလ (၂၄) ရက်နေ့ပင် ဖြစ်ပါသည်။ သမီငယ်လေး၏ ရုပ်ခန္ဓာကတော့ မိခင်၏ မြေပုံ နံဘေးတွင် လှဲလျောင်း အိပ်စက် သွားခဲ့ပါပြီ။
ဆရာကြီး ယုဒဿန်မှာ ဇနီးသည်နှင့် အတူ သားသမီးများ အားလုံးကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရပြီး ဒါဏ်ရာများနှင့် ဝေဒနာသာ သူ၏ ရင်တွင် ပြည့်နှက်စွာ ခံစားခဲ့ရပါသည်။ တနဿၤရီဒေသ၏ တောနက်ကြီးထဲမှာ စိတ်ကို အမှောင်ချ၊ အားလုံးကို မေ့ပစ်ဘို့ ကြိုးစားချင် ခဲ့သော်လည်း၊ အမှုတော်မြတ်မှာ ပေးဆပ်ထားပြီးသား သူ့ရဲ့ နှလုံးသားဟာ သေဆုံးမသွားနိုင်ခဲ့ဘဲ အမှုတော်မြတ်အတွက် ဦးလှည့်ကာ ပြန်လာခဲ့ပါတော့သည်။
ကိုယ်စိတ်နှလုံး သုံးပါးကို ပြန်လည် ပြင်ဆင်ခဲ့ရင်း အမှုတော်ဆောင် တစ်ဦး ဖြစ်သူ မစ္စ ဆာရာ နှင့် တစ်ဦးကို တစ်ဦး ပါရမီဖြည့်ရင်း ပိုမို လုပ်ဆောင် နိုင်ဘို့ ၁၈၃၄ ခုနှစ် အသက် (၄၆) နှစ် အရွယ်တွင် ထပ်မံ အိမ်ထောင်ပြု ခဲ့ပါသည်။
ဇနီးမောင်နှံ နှစ်ဦးအတူ လက်တွဲ အမှုတော်ဆောင်ရင်း ၁၈၃၅ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ (၂၉) ရက်နေ့တွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကို ဘာသာပြန်ဆို ပြီးစီးခဲ့လေ တော့သည်။ ၁၉၃၅ ခုနှစ်မှာပင် ဇနီးသည်၏ ကျန်းမာရေး လိုအပ်ချက်များကြောင့် အမေရိကန်နိုင်ငံသို့ ပြန်လည်ခရီးပြုရင်း လမ်းခရီး တစ်နေရာ စိန့်ဟာရီနာ ကျွန်းအနီးတွင် ဒုတိယ ဇနီးသည်မှာလည်း အသက်ပေးသွားခဲ့ရပြန်ပါသည်။
ချစ်သူရယ် … စိမ်းလန်းကျွန်းသာ ခွဲခွာရာဖြစ်
ရှေ့ပြည်အရေး .. မျှော်ရည်တွေးကာ
သင်သာ ရှေ့လှမ်း၊ ငါနောက်လှမ်းပြီ
ဘယ်ကမ်းဘယ်မှာ၊ ဇာတာမှိန်မှိန်၊ ပြန်ဆုံချိန်ကို
မမျှော်ရဲပြီ။
ချစ်သူရယ် … မျက်ရည်ကြွေကျ၊ သဲကြေမွ၍
နှုတ်ဆက်ခွဲခွာ၊ မစွမ်းသာငြား
သွားပါအသင်၊ သခင်ရှိသည်။
ကြေကွဲခြင်းကို အံတုမည်။
ချစ်သူရယ် … သခင့်ချပ်ဝတ်၊ ကိုယ်မှာ ဝတ်တင်
သတိဆင်လျက်
ဗုဒ္ဓထွန်းရာ၊ ပြည်မြန်မာဝယ်
သခင့်မေတ္တာ လွှမ်းစေသား။
ဇနီးသည်မပါ တစ်ကိုယ်ရေ အိမ်ပြန်လမ်းခရီးဟာ နာကျင် မှုများနဲ့၊ ပြည့်လျှံ ခဲ့ရပါသည်။ မွေးရပ်မြေ အမေရိကန်မှာ ဘုရားသခင်ရဲ့ သတင်းကောင်း တွေကို နေရာ တစ်ချို့မှာ ပြန်လည် ဝေမျှပြီး သူရဲ့ နှလုံးသား မြုတ်နှံ ထားပြီး ဖြစ်သော မြန်မာ ပြည်ကို ပြန်လည် ထွက်ခွာ ဘို့ ပြင်ဆင် ခဲ့ပါသည်။
အဲဒီအချိန်မှာဘဲ ဆရာယုဒဿန်ရဲ့ အမှုတော်မြတ်မှာ အနစ်နာခံ လုပ်ဆောင်နေမှုကို ပါရမီ ဖြည့်ချင်သော မစ္စ အန်မလီနှင့် ၁၈၄၅ ခုနှစ်တွင် ထပ်မံ အိမ်ထောင်ပြုပြီး မြန်မာပြည်ကို ပြန်လည် ထွက်ခွာလာခဲ့ပါသည်။ ၁၉၄၆ ခုနှစ် ဇူလိုင်လ (၁၁) ရက်နေ့တွင် မြန်မာပြည်ကို ပြန်လည် ရောက်ရှိခဲ့ပြီး ဇနီးမောင်နှံ (၂) ဦး အတူလက်တွဲကာ အမှုတော်မြတ်အတွက် ဆက်ကပ်ခဲ့ကြပါသည်။
၁၈၄၉ ခုနှစ်နှစ် ဇန္နဝါရီလ (၂၄) ရက်နေ့တွင် အင်္ဂလိပ်မြန်မာ အဘိဓါန်ကို ရေးသား ပြီးစီးခဲ့ပါသည်။ သမ္မာကျမ်းစာ အဘိဓါန်နှင့် အတူ စာပေ များစွာ ကို ရေးသားခဲ့ပြီး အမှုတော်မြတ်အတွက် ဝိညာဉ်များစွာကို ကယ်တင် လမ်းပြခဲ့လေသည်။ မောပန်းလှပြီ ဖြစ်သော သူ၏ ဝိညာဉ်ကို သခင့်ထံပါး တွင် ဆုလဒ်များစွာနှင့် အတူ ခိုနားရန်အတွက် ဤတစ်ကြိမ်တွင် ထပ်မံ သိမ်းဆည်းခြင်း ခံရသူမှာ သူကိုယ်တိုင်ပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။
အမေရိကန်ကို ပြန်ပြီး ဆေးကုသမှု ခံယူရန် သဘောၤဖြင့် ထွက်ခွာလာခဲ့ရာ ၁၈၅၀ ခုနှစ် ဧပြီလ (၁၂) ရက်နေ့တွင် မောပန်းလှပြီ ဖြစ်သော ဝိညာဉ်ကို ဘုရားသခင်က ပြန်လည်ကာ ရုပ်သိမ်းခဲ့လေတော့သည်။
ပထမ ဇနီးသည် အန်းတစ်ယောက် စွန့်ခွာထွက်သွားချိန်တွင် သူအနားမှာ မရှိခဲ့လို့ စိတ်မှာ နာကျင် ခံစားခဲ့ရပါသည်။ သူရဲ့ သမီးငယ်လေး မာရီယာ သေဆုံး သွားခဲ့ချိန်မှာလည်း သူ့ရဲ့ မျှော်လင့် ချက်တွေ သေဆုံး ခဲ့ရပြန်ပါသည်။ ဒုတိယ ဇနီးသည် စာရာကတော့ သူ့ရဲ့ လက်ပေါ်မှာဘဲ သေဆုံးသွား ခဲ့တာကြောင့် သူ ဖြေမဆည်နိုင် ဖြစ်ခဲ့ရပြန်ပါသည်။ သူ အသက် ဆုံးသွားချိန် မှာတော့ ဇနီးသည်က အနားမှာ မရှိ၊ ပင်လယ်ခရီးလမ်းမှာ ဖြစ်သော ကြောင့် ဝေဒနာတွေကို ကြိတ်မှိတ် ခံစားခဲ့ရတယ်။ သူ၏ မြန်မာပြည် သာသနာ ခရီးအတွက် ပေးဆပ်ခဲ့ရသော ဒါဏ်ရာများ၊ နာကျင်ကြေ ကွဲမှုများ၊ သူ၏ သွေးနှင့် ချွေးများ ထို့နောက် သူ၏ မျက်ရည် စက်များ ထိုခံစားချက်များ အားလုံး အတွက် သူ၏ တစ်ခွန်း တည်းသော စကားလေးက ပြည့်စုံ လုံလောက် ခဲ့ပါသည်။ ထိုစကားလေးမှာ အဘိဒါဏ်ကို ပြုစု ပြီးချိန်တွင် သူမှတ်တမ်း တင်ခဲ့သည့် “ခရစ်တော် အတွက်သာ မဟုတ်ခဲ့ရင်” ဆိုသော စကား လေးပင် ဖြစ်ပါသည်။
ဒါဏ်ရာများနှင့် ပြည့်နှက်ခဲ့သော ရုပ်ကြွင်းခန္ဓာမှာမူကား ဂုဏ်ပြုသူ မရှိ၊ အမှတ်တရ မရှိ၊ သင်းချိုင်းမရှိ၊ ပင်လယ်ရေပြင်အောက် တစ်နေရာတွင် နစ်မြုတ်လို့ ကျန်ရစ်ခဲ့ပါပြီ။
ဆရာကြီး ယုဒဿန်သည် ရန်ကုန်မြို့တွင် (၁၀) နှစ်၊ အင်းဝမြို့တွင် (၂) နှစ်၊ မော်လမြိုင်မြို့တွင် (၂၃) နှစ် စုစုပေါင်း (၃၅) နှစ်ကြာ မြန်မာပြည်မှာ ဒုက္ခဝေဒနာ ပင်ပန်း ဆင်းရဲမှု အမျိုးမျိုးကို ခံယူပြီး မြန်မာပြည်၏ နှစ်ခြင်း သာသနာဟူသော မျိုးစေ့ကို ကြဲဖြန့်ခဲ့ပါသည်။ ဆရာကြီး ယုဒဿန် ခေါ်တော်မူခြင်း ခံရချိန်တွင် အမှုတော်ဆောင် (၁၆၂) ဦး၊ အသင်းတော် (၇၄) ပါး၊ နှစ်ခြင်း ခံပြီးသူ (၈၉၂) ဦး၊ ယုံကြည်သူ (၇၉၀၄) ဦးတို့ကို ထားခဲ့နိုင်ခဲ့သည့် အပြင် ယောင်္ကျားလေး ဘော်ဒါဆောင် စာသင်ကျောင်းနှင့် ကျမ်းစာသင်ကျောင်း၊ စုစုပေါင်း (၄၄) ကျောင်းကို တည်ထောင်ပေးနိုင် ခဲ့ပါသည်။
သို့သော်လည်း သူ၏ အသက်၊ သူ၏ မိသားစုများ၏ အသက်များဖြင့် စတေးကာ တည်ဆောက်ခဲ့သော သာသနာသည် အသက်ရှင်သန် လေဟုန်ဆန်ကာ နှစ် (၂၀၀) ကို ရောက်ရှိလာချိန်တွင် ခရစ်ယာန် အသင်တော် (၄၉၀၅) ပါး၊ ကျမ်းစာသင်ကျောင်း (၂၀) ကျောင်း၊ ဓမ္မတက္ကသိုလ် (၂၅) ကျောင်း၊ ယုံကြည်သူ ခရစ်ယာန် (၄) သန်းခန့် သည် ခရစ်တော်ကို ရရှိကာ ထာဝရအသက်ကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့် ရရှိခဲ့ကြလေသည်။ အသက်သွေးနဲ့စတေး သူရေးခဲ့သော သမိုင်းသည် အမြစ်ခိုင်မာ နှစ် (၂၀၀) ကြာမြင့်လို့ လာခဲ့ချိန်တွင် ကျွန်တော်တို့ အယောက်စီတိုင်းသည်လည်း စိတ်နှလုံးကို ပြင်ဆင်ပြီး ဘုရားရှင်၏ အလိုတော်နှင့် အညီ ပါဝင်လျက် ကြီးမြတ်လှသော သာသနာ သမိုင်းကို ဆက်လက် ပါဝင်ကြပါစို့လား။
ဦးနော အောက်မေ့ဘွယ် နှစ်ခြင်းအသင်းတော်မှ ထုပ်ဝေ ဖြန့်ချီသော “ခရစ်တော်သာ မရှိခဲ့ရင်…” ဆရာကြီး ယုဒဿန်၏ အထုပ္ပတိ မှတ်တမ်း ဒီဗွီဒီ အခွေမှ နောက်ခံ စကားပြော များကို ကူးယူ ရေးသားပါသည်။
http://minlwin.wordpress.com/
ခရစ္ေတာ္အတြက္သာ မဟုတ္ခဲ့ရင္

Unicode & Zawgyi Reshare-#9Dan
အေဒါနိယာမ္ ဂ်က္ဆင္ကို ၁၇၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၉) ရက္ေန႔တြင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ျပည္နယ္ ေမာ္လ္ဒန္းျမိဳ႕တြင္ မိခင္ အဘိဂဲလႏွင့္ ဖခင္ အေဒါနိယာန္ ဂ်က္ဆင္တုိ႔မွ ဖြားျမင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုျမိဳ႕နယ္ေလးတြင္ အမႈေတာ္ေဆာင္ သင္းအုပ္ဆရာျဖစ္ေသာ ဖခင္၏ ေသြးေတြ သူ၏ အေသြးအသားထဲတြင္ ဆက္လက္ စီးဆင္းသြားမည္ဟူ၍ မည္သူကမွ် ၾကိဳတင္ေတြးထားခဲ့ျခင္း မရွိေပ။
ငယ္ရြယ္စဥ္ကပင္ ညဏ္ပညာထက္ျမက္ေသာ ဂ်က္ဆင္သည္ ၁၈၀၄ ခုႏွစ္တြင္ ဘေရာင္း တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ၾကား ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီး အသက္ (၁၉) ႏွစ္အရြယ္ ၁၈၀၇ ခုႏွစ္တြင္ အေျခခံ အဂၤလိပ္ သဒၵါစာအုပ္ တစ္အုပ္ႏွင့္ ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တုိ႔၏ သခ်ၤာစသည့္ ျပဌာန္းစာအုပ္ (၂) အုပ္ကို ျဖည့္စြတ္ျဖည့္စည္း ခဲ့ေလသည္။
တတ္ၾကြျပီး ထက္ျမက္ေသာ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ႏွင့္ အညီ ထိုကာလက ျပင္သစ္ဘာသာေရး ေဖာက္ျပန္မႈ၊ လြဲမွားေသာ အေတြး အေခၚအခ်ိဳ႕၏ လႊမ္းမုိးမႈကို ခံခဲ့ရျပီး လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚျပီး ဘုရားမဲ့ ဝါဒီကို သေဘာက် လက္ခံခဲ့ေလသည္။ ထို၀ါဒကို လက္ကိုင္းျပဳရင္း လူငယ္သဘာ၀ စြန္႔စားမႈ ဖြင့္ရန္ အေမရိကန္ နယူေယာက္ျမိဳ႕ကို ခရီးျပဳခဲ့ပါသည္။ ဆႏၵေနာက္ကိုလိုက္ကာ ဘ၀ စြန္႔စားစိန္ေခၚမႈမ်ားကို ရွာေဖြျပီးတဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုမွာေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ဘုိ႔ ေျခဦးလွည့္ခဲ့ရာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ တည္းခိုခန္းတစ္ခုတြင္ ဘုရားရွင္၏ အလင္းေပးမႈေၾကာင့္ ေနာင္တရ ေျပာင္းလဲလာသူမွာလည္း အေဒါနိယာန္ ဂ်က္ဆင္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ထိုတည္းခိုးခန္းငယ္ကေလးတြင္ တစ္ညလံုး ေဝဒနာႏွင့္ ျငီးတြားေနခဲ့သူဟာ သူနဲ႔ ဘုရားမဲ့ ဝါဒီကို အတူယံုၾကည္ခဲ့ေသာ သူငယ္ျခင္း ဂ်က္ေကာ့အင္း ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ထိုသူသည္ တစ္ညလံုး ကယ္ပါ ယူပါ တစ္စာစာ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့ေလသည္။ တစ္ဖက္ခန္းမွ ဂ်က္ဆင္သည္လည္း ထုိသူ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ေပ။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ထိုေအာ္ဟစ္ေနသူမွာ ေသဆံုးသြားျပီးဟု သတင္းၾကားျပီးေနာက္ လူေတြေသရင္ ဘယ္ကို ေရာက္မွာလဲ ဆိုေသာ အေတြး လင္းလက္လာခဲ့ျပီး ဘုရားသခင္ထံသို႔ လွည့္ျပန္ လာခဲ့ ေလေတာ့သည္။
၁၈၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ပလိုင္းေမာက္ျမိဳ႕တြင္ ရွိေသာ အင္ဒိုဗာ က်မ္းစာေက်ာင္းတြင္ တတ္ေရာက္ ပညာ သင္ၾကား ခဲ့ပါသည္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တူညီေသာ မိတ္ေဆြ အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အတူ ေကာက္ရုိးပုံၾကီးအနားတြင္ ဆုေတာင္း ဆက္ကပ္ အသက္တာကို အပ္ႏွံအျပီးတြင္ သူတို႔အားလံုး အမႈေတာ္ျမတ္အတြက္ အသက္ရွင္ ခဲ့ၾကပါသည္။
၁၈၁၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၅) ရက္ေန႔တြင္ စိတ္တူကိုယ္တူ၊ ဘုရားခ်စ္သူ၊ စြန္႔စားလိုသူ၊ အန္းဟက္ဆယ္တုိင္း ႏွင့္ လက္ထက္ ထိမ္းျမား ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္တစ္ရက္ ျဖစ္ေသာ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၆) ရက္ေန႔တြင္ သိကၡာလက္တင္ ဘိသိတ္မဂၤလာကို ခံယူခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ (၂) ပတ္အၾကာ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁၉) ရက္ေန႔တြင္ ကရာဗာန္ သေဘာၤၾကီးႏွင့္အတူ ရြက္လႊင့္ခဲ့ျပီး ယခုအခါ ႏွစ္ (၂၀၀) ျပည့္ေတာ့မည့္ သာသနာျပဳ သမိုင္း ခရီးစဥ္ၾကီးကို အစျပဳခဲ့ပါ ေတာ့သည္။
၁၈၁၂ ခုႏွစ္ႏွစ္ ဇြန္လ (၁၇) ရက္ေန႔တြင္ ကာလကတားျမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာပါေတာ့သည္။ ငါးလခန္႔ ၾကာျမင့္ေသာ ထုိခရီးစဥ္အတြင္း သမၼာ က်မ္းစာကို ေလ့လာေနခဲ့ျပီး ႏွစ္ျခင္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံယူခဲ့ပါသည္။ ၁၈၁၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ (၆) ရက္ေန႔တြင္ ဇနီးေမာင္ႏွံ (၂) ဦးစလံုးသည္ ကလာကတားျမိဳ႕ လာေဆး သုဓမၼာဇရပ္တြင္ ဆရာၾကီး ဝီလ်ံဝု အားျဖင့္ ႏွစ္ျခင္းမဂၤလာကို ခံယူခဲ့ပါသည္။ မၾကာမီ အဂၤလိပ္ အေရွ႕အိႏၵိယ ကုန္ပၸဏီ အာဏာပိုင္တို႔၏ အၾကပ္ကိုင္မႈေၾကာင့္ ဆရာၾကီး ယုဒႆန္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ကလကတားျမိဳ႕မွ ထြက္ခြာခဲ့ရပါေတာ့သည္။
အျခားသို႔ ထြက္ခြာရန္ ၾကံစည္ခဲ့ေသာလည္း သေဘာၤဆိပ္တြင္ တစ္စီးတည္းသာ ရွိျပီး ျမန္မာနုိင္ငံသို႔ ထြက္ခြာေတာ့မည့္ သေဘာၤေပၚတြင္ တက္ေရာက္လာကာ ဤအရာမွာ ဘုရားရွင္၏ အၾကံအစည္ေတာ္ တစ္ခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။ ၁၈၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ (၁၃) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္၏ ဆိပ္ကမ္းျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႔ ေဘးကင္းစြာ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကေသာ္လည္း ပင္လယ္ ခရီးစဥ္ အတြင္း ၾကမ္းတမ္းေသာ သဘာဝ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားေၾကာင့္ ပထမဆံုးေသာ သူတုိ႔၏ ရင္ေသြးငယ္ေလးမွာ ပ်က္က် ဆံုးရႈံးခဲ့ရေလသည္။ ဤသည္မွာ ယုဒႆန္တု႔ိ ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔ ဆက္လက္ေပးဆက္ရမည့္ အရာမ်ားစြာထဲမွ ပထမဦးဆံုး ေပးဆပ္မႈပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ညဏ္ပညာ ထက္ျမက္သည့္ ယုဒႆန္သည္ လက္တင္၊ ဂရိႏွင့္ ေဟျဗဲဘာသာရပ္မ်ားကို ကၽြမ္းက်င္စြာ တတ္ေျမာက္ ထားေသာ္လည္း အေနာက္တုိင္း ဘာသာ စကားႏွင့္ လံုးဝ ဆန္႔က်င္ ကြဲျပားသည့္ ျမန္မာ စကားႏွင့္ ျမန္မာ စာေပကို တစ္ေန႔လွ်င္ (၁၂) နာရီခန္႔ အခ်ိန္ယူကာ (၃) ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကိဳးစား အားထုပ္ အပတ္ တကုတ္ သင္ယူခဲ့ပါသည္။
ဇနီးသည္ ျဖစ္ေသာ မမ ယုဒႆန္မွာမူကား အိမ္ရွင္မ ပီပီ ေစ်းဝယ္ထြက္ျခင္း၊ အျခား အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ ဆက္ဆံႏုိင္ျခင္းတု႔ိေၾကာင့္ ျမန္မာ စကားကို ပို၍ပင္ ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္ လာေလေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လက္ကမ္း ေဝစာမ်ားကို က်ိဳးစား ေရးသားခဲ့ျပီး “ ေကာင္းကင္ လမ္းျပစာ” ဆိုေသာ က်မ္းငယ္ ကေလးကို ပုံႏိုပ္ ထုပ္ေဝႏုိင္ရန္ ၾကိဳးစား အားထုပ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ၁၉၁၆ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ (၁၅) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပထမ ဦးဆံုးေသာ ႏွစ္ျခင္း အသင္းေတာ္ကို ဆရာ ယုဒႆန္ ဇနီး အန္း ဟက္ဆယ္တုိင္း၊ ဆရာ ေဟာက္ခ်္ တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ တို႔သည္ တည္ေထာင္ ခဲ့ၾကေလ သည္။ ထို႔အတူ ျမန္မာ သဒၵါက်မ္း ျပဳစုျခင္းႏွင့္ ရွင္မႆဲ ခရစ္ဝင္ က်မ္းကို ဘာသာျပန္ျခင္း လုပ္ငန္းမ်ားကို ၾကိဳးစား ေဆာင္ရြက္ရင္း ၁၈၁၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ ေအာင္ျမင္စြာ လုပ္ေဆာင္ ျပီးစီးခဲ့ေလေတာ့သည္။
ထိုမွ တစ္ဆင့္တက္ကာ ၁၈၁၈ ခုႏွစ္ အတြင္းတြင္ ဇရပ္ တစ္ေဆာင္ေဆာက္လုပ္ကာ သတင္းေကာင္း ေဟာေျပာျခင္း အမႈကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေလ ေတာ့သည္။ ပထမဦးဆံုး လူထုအမ်ားႏွင့္ သတင္းေကာင္း ေဝငွျခင္းကို ၁၈၁၉ ခုႏွစ္ ဧျပီလ အတြင္းတြင္ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ျပီး လူဦးေရ (၁၅) ေယာက္ တက္ေရာက္ ခဲ့ၾကပါသည္။ (၂) လခန္႔ ၾကာလာေသာအခါ ဦးေနာဆိုသူ ျမန္မာအမ်ိဳးသား တစ္ဦးသည္ ခရစ္ေတာ္ကို သက္ဝင္ ယံုၾကည္ျပီး ႏွစ္ျခင္း မဂၤလာကို ေတာင္းခံခဲ့ရာ ၁၈၁၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၂၇) ရက္ေန႔တြင္ ဆံေတာ္ၾကိဳလမ္းအနီးရွိ လိပ္ျပာကန္တြင္ ဦးေနာကို ႏွစ္ျခင္း မဂၤလာ ေပးအပ္ ခဲ့ၾကပါသည္။
၁၈၁၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၄) ရက္ေန႔တြင္ ဆရာၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ျမန္မာတုိင္းရင္းသား ပါဝင္သည့္ ျမန္မာ စကားျဖင့္ ဝတ္ျပဳသည့္ ပထမဆံုး ပြဲေတာ္ မဂၤလာကို က်င္းပ ျပဳလုပ္ႏုိင္ ခဲ့သည့္အတြက္ ဆရာၾကီး ယုဒႆန္သည္ အထူးပင္ ဝမ္းေျမာက္ခဲ့ရေလသည္။ (၁၈၂၀ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလ (၂၀) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္၌ လြတ္လပ္စြာ သာသနာ ျပဳခြင့္ရရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဘၾကီးေတာ္ မင္းတရားၾကီးထံ ခစားကာ ခြင့္ပန္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အမိန္႔ေတာ္ တစ္စံုတစ္ရာ ခ်မွတ္ခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ ခက္ခဲေသာ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာကို သက္ဝင္ ယံုၾကည္မည့္ သူမ်ားအတြက္ အႏၱရာယ္ ခ်ိန္ေျခာက္မႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဗိတိသွ် လက္ေအာက္ခံ စစ္တစ္ေကာင္းျမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ကာ သာသနာျပဳရန္ စဥ္းစားခဲ့ေလသည္။ ၁၈၂၀ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၂၄) ရက္ေန႔ တစ္ခုေသာ ညေနေစာင္းတြင္ သာသနာေတာ္အတြက္ တုိင္ပင္ ေဆြးေႏြး ေနခဲ့ရာ ဦးေနာ၊ ဦးျပား၊ ဦးသာလွတုိ႔ (၃) ဦးက ခက္ခဲေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယံုၾကည္သူ (၈) ဦး သုိ႔မဟုတ္ (၁၀) ဦးခန္႔ ရွိလာေသာ အခ်ိန္မွ တစ္ဦးဦးကို ေခါင္းေဆာင္ ခန္႔ထားျပီး ဆရာတို႔ သြားလိုရာ သြားေစလိုေၾကာင္း ေတာင္းပန္ ေျပာဆိုခဲ့တာေၾကာင့္ ဆရာၾကီးတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ ျမန္မာျပည္ မွာဘဲ ဆက္ျပီး သာသာနာျပဳဘိ္ု႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။
၁၈၂၃ ခုႏွစ္တြင္ ယံုၾကည္သူ တပည့္ေတာ္ (၁၈) ဦးခန္႔အထိ ရွိလာခဲ့ျပီး ဓမၼသစ္က်မ္း ကိုလည္း ျမန္မာ ဘာသာသို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ျပန္ဆိုႏုိင္ ခဲ့ပါေတာ့ သည္။ ၁၈၂၃ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၁၃) ရက္ေန႔တြင္ ဘုရင္မင္းျမတ္ၾကီး၏ သေဘာတူ ခြင့္ျပဳမႈျဖင့္ အင္းဝတြင္ သာသနာ ျပဳခြင့္ရရွိခဲ့ျပီး အထက္ ျမန္မာျပည္သို႔ ေျပာင္းေရြ႕ သာသနာ ျပဳခဲ့ေလေတာ့သည္။
၁၈၂၄ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလိပ္ျမန္စစ္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားကို ဖမ္းဆီး ထိန္းသိမ္းခဲ့ရာတြင္ ဇြန္လ (၂၈) ရက္ေန႔တြင္ အာဏာပိုင္မ်ား၏ ဖမ္းဆီးျခင္း ကို ဆရာၾကီး ယုဒႆန္လည္း ခံခဲ့ရေလသည္။ အင္းဝေထာင္တြင္ အက်ဥ္းခ်ခံရခ်ိန္တြင္ မမ ယုဒႆန္က ကိုယ္ဝန္ၾကီးျဖင့္ လာေရာက္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ ျပီး ဆရာၾကီး၏ က်မ္းစာဘာသာျပန္ လက္ေရးမူကို ေခါင္းအံုးတြင္ ဝွက္ကာ ယူေဆာင္လာေပးခဲ့ေလသည္။
ကိုယ္ဝန္ အရင့္အမာႏွင့္ ျဖစ္ေသာ မမယုဒႆန္သည္ ၁၈၂၅ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလ (၂၅) ရက္ေန႔တြင္ သမီးငယ္ေလး မာရိယာကို ေမြးဖြားခဲ့ေလသည္။ အက်ဥ္းက်ခံျပီး (၁၁) လအၾကာ ၁၈၂၅ ခုႏွစ္ ေမလ (၂) ရက္ေန႔တြင္ အင္းဝလက္မရြံ႕ ေထာင္မွ ေအာင္ပင္လယ္ လက္မရြံ႕ေထာင္သို႔ (၁၀) မိုင္ခရီးကို ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာျဖင့္ ေျပာင္းေရြ႕ ေခၚေဆာင္သြားသျဖင့္ ေျခဖဝါးတြင္ ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေသြးမ်ား ယိုစီးကာ က်ဆင္းလာေလ ေတာ့သည္။ မမ ယုဒႆန္ကလည္း လသား ကေလးငယ္ကေလးကို ရင္မွာပိုက္လ်က္ မ်က္ရည္တုိ႔ျဖင့္ ငိုးေၾကြးလ်က္ ဆရာၾကီး ယုဒႆန္ ေနာက္သို႔ လုိက္ပါခဲ့ေလေတာ့သည္။
ေထာင္ထဲမွာ ဖ်ားနာေနေသာ ဆရာယုဒႆန္ကို ျပဳစုဘု႔ိ ၾကိဳးစားရင္း သူမကိုယ္တုိင္မွာေတာ့ အစာအဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ခဲ့ရျပီး သမီးငယ္ေလးကို ႏုိ႔ခ်ိဳ တိုက္ေၾကြးဘို႔ လံုေလာက္တဲ့ အင္အား မရွိတဲ့အတြက္ ရြာထဲမွာ ရွိတဲ့ မိခင္ အမ်ိဳးသမီး အခ်ိဳ႕ကို အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ရျခင္းဟာ အင္မတန္ ဆို႔နင့္ ေၾကကြဲဘြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။
ေထာင္ေျပာင္းေရြ႕ခ်ိန္တြင္ ေထာင္ေစာင့္မ်ားက ေခါင္းအံုး အစုတ္ၾကီး ဟုဆိုကာ လြင့္ပစ္လုိက္သျဖင့္ ထိုေခါင္းအံုး အစုတ္ၾကီးကို ဦးအင္းက ေတြ႕ကာ သိမ္းဆည္းထားခဲ့သည့္အတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အပင္ပန္းခံ ဘာသာျပန္ခဲ့ေသာ က်မ္းစာလက္ေရးမူမ်ား မေပ်ာက္ပ်က္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။
၁၈၂၅ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ (၅) ရက္ေန႔တြင္ အဂၤလိပ္ျမန္မာ စစ္ေျပျငိမ္းေရး စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုရာတြင္ ဘာသာျပန္အျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ရန္ ေထာင္ထဲမွ ေခၚထုပ္ခံခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ ဘာသာျပန္ လုပ္ေဆာင္ေပးမႈေၾကာင့္ ရရွိလာသည့္ ေဒၚလာ (၆၀၀၀) ကို ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ပညာေရး ျမွင့္တင္ေပးႏုိင္ရန္ အတြက္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕တြင္ စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ရန္ လွဴဒါန္းလုိက္ေလေတာ့သည္။
၁၈၂၆ ခုႏွစ္ မက္လ (၆) ရက္တြင္ ဆရာၾကီး ယုဒႆန္တုိ႔ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ ထြက္ခြာခြင့္ ရရွိခဲ့ခ်ိန္တြင္တြင္ သမီးငယ္ေလး မာရိယာမွာ (၁) ႏွစ္ေက်ာ္ အရြယ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ မမ ယုဒႆန္မွာ ငယ္ရြယ္ေသာ အသက္၊ ႏုနယ္ေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ဆန္႔က်င္ကာ ခင္ပြန္းသည္ ဆရာၾကီး ယုဒႆန္ အနားတြင္ ပါရမီ ျဖည့္ကာ အမႈေတာ္ျမတ္အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ က်မ္းတမ္းေသာ လူေနမႈ စရုိက္၊ ျပင္းထန္ေသာ ရာသီ ဥတုႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ယွဥ္ျပိဳင္ကာ ေသာကႏွင့္ ခက္ခဲမႈမ်ားကို ၾကိဳးစား တုိက္လွန္ရင္း ဝိညာဥ္အမ်ား ရွင္သန္ႏုိင္ဘို႔ အသက္ကို စြန္႔ခဲ့ရသူ တစ္ဦးပါ။ ၁၈၂၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ (၂၆) ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာက္ေဆာင္အမွ် တည္ၾကည္ ခိုင္မာခဲ့ေသာ စိတ္ႏွင့္ ခႏၶာကို ႏႈးညံ့ေသာ သူမ၏ ဝိညာဥ္ေတာ္က စြန္႔ခြာခဲ့ျပီး သခင့္၏ အထံေတာ္ပါးတြင္ ေမွးစက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။
အသက္ငယ္ငယ္ လူမမယ္ သမီးေလး မာရိယာသည္လည္း ျပင္ထန္းလွေသာ ရာသီဥတုႏွင့္ ေရာဂါဘယမ်ားေၾကာင့္ ေဝဒနာ အမ်ားႏွင့္ သခင့္ရင္ခြင္ အပါးတြင္ ခိုဝင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္မွာကား ၁၈၂၇ ခုႏွစ္ ဧျပီလ (၂၄) ရက္ေန႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သမီငယ္ေလး၏ ရုပ္ခႏၶာကေတာ့ မိခင္၏ ေျမပုံ နံေဘးတြင္ လွဲေလ်ာင္း အိပ္စက္ သြားခဲ့ပါျပီ။
ဆရာၾကီး ယုဒႆန္မွာ ဇနီးသည္ႏွင့္ အတူ သားသမီးမ်ား အားလံုးကို ဆံုးရႈံးခဲ့ရျပီး ဒါဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ေဝဒနာသာ သူ၏ ရင္တြင္ ျပည့္ႏွက္စြာ ခံစားခဲ့ရပါသည္။ တနႆၤရီေဒသ၏ ေတာနက္ၾကီးထဲမွာ စိတ္ကို အေမွာင္ခ်၊ အားလံုးကို ေမ့ပစ္ဘုိ႔ ၾကိဳးစားခ်င္ ခဲ့ေသာ္လည္း၊ အမႈေတာ္ျမတ္မွာ ေပးဆပ္ထားျပီးသား သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားဟာ ေသဆံုးမသြားႏုိင္ခဲ့ဘဲ အမႈေတာ္ျမတ္အတြက္ ဦးလွည့္ကာ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။
ကိုယ္စိတ္ႏွလံုး သံုးပါးကို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရင္း အမႈေတာ္ေဆာင္ တစ္ဦး ျဖစ္သူ မစၥ ဆာရာ ႏွင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ပါရမီျဖည့္ရင္း ပိုမို လုပ္ေဆာင္ ႏုိင္ဘို႔ ၁၈၃၄ ခုႏွစ္ အသက္ (၄၆) ႏွစ္ အရြယ္တြင္ ထပ္မံ အိမ္ေထာင္ျပဳ ခဲ့ပါသည္။
ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးအတူ လက္တြဲ အမႈေတာ္ေဆာင္ရင္း ၁၈၃၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၂၉) ရက္ေန႔တြင္ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းကို ဘာသာျပန္ဆို ျပီးစီးခဲ့ေလ ေတာ့သည္။ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္မွာပင္ ဇနီးသည္၏ က်န္းမာေရး လုိအပ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသို႔ ျပန္လည္ခရီးျပဳရင္း လမ္းခရီး တစ္ေနရာ စိန္႔ဟာရီနာ ကၽြန္းအနီးတြင္ ဒုတိယ ဇနီးသည္မွာလည္း အသက္ေပးသြားခဲ့ရျပန္ပါသည္။
ခ်စ္သူရယ္ … စိမ္းလန္းကၽြန္းသာ ခြဲခြာရာျဖစ္
ေရွ႕ျပည္အေရး .. ေမွ်ာ္ရည္ေတြးကာ
သင္သာ ေရွ႕လွမ္း၊ ငါေနာက္လွမ္းျပီ
ဘယ္ကမ္းဘယ္မွာ၊ ဇာတာမွိန္မွိန္၊ ျပန္ဆံုခ်ိန္ကို
မေမွ်ာ္ရဲျပီ။
ခ်စ္သူရယ္ … မ်က္ရည္ေၾကြက်၊ သဲေၾကမြ၍
ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာ၊ မစြမ္းသာျငား
သြားပါအသင္၊ သခင္ရွိသည္။
ေၾကကြဲျခင္းကို အံတုမည္။
ခ်စ္သူရယ္ … သခင့္ခ်ပ္ဝတ္၊ ကိုယ္မွာ ဝတ္တင္
သတိဆင္လ်က္
ဗုဒၶထြန္းရာ၊ ျပည္ျမန္မာဝယ္
သခင့္ေမတၱာ လႊမ္းေစသား။
ဇနီးသည္မပါ တစ္ကိုယ္ေရ အိမ္ျပန္လမ္းခရီးဟာ နာက်င္ မႈမ်ားနဲ႔၊ ျပည့္လွ်ံ ခဲ့ရပါသည္။ ေမြးရပ္ေျမ အေမရိကန္မွာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ သတင္းေကာင္း ေတြကို ေနရာ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ျပန္လည္ ေဝမွ်ျပီး သူရဲ႕ ႏွလံုးသား ျမဳတ္ႏွံ ထားျပီး ျဖစ္ေသာ ျမန္မာ ျပည္ကို ျပန္လည္ ထြက္ခြာ ဘို႔ ျပင္ဆင္ ခဲ့ပါသည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ဆရာယုဒႆန္ရဲ႕ အမႈေတာ္ျမတ္မွာ အနစ္နာခံ လုပ္ေဆာင္ေနမႈကို ပါရမီ ျဖည့္ခ်င္ေသာ မစၥ အန္မလီႏွင့္ ၁၈၄၅ ခုႏွစ္တြင္ ထပ္မံ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လည္ ထြက္ခြာလာခဲ့ပါသည္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၁) ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လည္ ေ၇ာက္ရွိခဲ့ျပီး ဇနီးေမာင္ႏွံ (၂) ဦး အတူလက္တြဲကာ အမႈေတာ္ျမတ္အတြက္ ဆက္ကပ္ခဲ့ၾကပါသည္။
၁၈၄၉ ခုႏွစ္ႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလ (၂၄) ရက္ေန႔တြင္ အဂၤလိပ္ျမန္မာ အဘိဓါန္ကို ေရးသား ျပီးစီးခဲ့ပါသည္။ သမၼာက်မ္းစာ အဘိဓါန္ႏွင့္ အတူ စာေပ မ်ားစြာ ကို ေရးသားခဲ့ျပီး အမႈေတာ္ျမတ္အတြက္ ဝိညာဥ္မ်ားစြာကို ကယ္တင္ လမ္းျပခဲ့ေလသည္။ ေမာပန္းလွျပီ ျဖစ္ေသာ သူ၏ ဝိညာဥ္ကို သခင့္ထံပါး တြင္ ဆုလဒ္မ်ားစြာႏွင့္ အတူ ခိုနားရန္အတြက္ ဤတစ္ၾကိမ္တြင္ ထပ္မံ သိမ္းဆည္းျခင္း ခံရသူမွာ သူကိုယ္တုိင္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
အေမရိကန္ကို ျပန္ျပီး ေဆးကုသမႈ ခံယူရန္ သေဘာၤျဖင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့ရာ ၁၈၅၀ ခုႏွစ္ ဧျပီလ (၁၂) ရက္ေန႔တြင္ ေမာပန္းလွျပီ ျဖစ္ေသာ ဝိညာဥ္ကို ဘုရားသခင္က ျပန္လည္ကာ ရုပ္သိမ္းခဲ့ေလေတာ့သည္။
ပထမ ဇနီးသည္ အန္းတစ္ေယာက္ စြန္႔ခြာထြက္သြားခ်ိန္တြင္ သူအနားမွာ မရွိခဲ့လို႔ စိတ္မွာ နာက်င္ ခံစားခဲ့ရပါသည္။ သူရဲ႕ သမီးငယ္ေလး မာရီယာ ေသဆံုး သြားခဲ့ခ်ိန္မွာလည္း သူ႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ေတြ ေသဆံုး ခဲ့ရျပန္ပါသည္။ ဒုတိယ ဇနီးသည္ စာရာကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ လက္ေပၚမွာဘဲ ေသဆံုးသြား ခဲ့တာေၾကာင့္ သူ ေျဖမဆည္ႏုိင္ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္ပါသည္။ သူ အသက္ ဆံုးသြားခ်ိန္ မွာေတာ့ ဇနီးသည္က အနားမွာ မရွိ၊ ပင္လယ္ခရီးလမ္းမွာ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေဝဒနာေတြကို ၾကိတ္မွိတ္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ သူ၏ ျမန္မာျပည္ သာသနာ ခရီးအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရေသာ ဒါဏ္ရာမ်ား၊ နာက်င္ေၾက ကြဲမႈမ်ား၊ သူ၏ ေသြးႏွင့္ ေခၽြးမ်ား ထို႔ေနာက္ သူ၏ မ်က္ရည္ စက္မ်ား ထိုခံစားခ်က္မ်ား အားလံုး အတြက္ သူ၏ တစ္ခြန္း တည္းေသာ စကားေလးက ျပည့္စံု လံုေလာက္ ခဲ့ပါသည္။ ထိုစကားေလးမွာ အဘိဒါဏ္ကို ျပဳစု ျပီးခ်ိန္တြင္ သူမွတ္တမ္း တင္ခဲ့သည့္ “ခရစ္ေတာ္ အတြက္သာ မဟုတ္ခဲ့ရင္” ဆိုေသာ စကား ေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ဒါဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ခဲ့ေသာ ရုပ္ၾကြင္းခႏၶာမွာမူကား ဂုဏ္ျပဳသူ မရွိ၊ အမွတ္တရ မရွိ၊ သင္းခ်ိဳင္းမရွိ၊ ပင္လယ္ေရျပင္ေအာက္ တစ္ေနရာတြင္ နစ္ျမဳတ္လို႔ က်န္ရစ္ခဲ့ပါျပီ။
ဆရာၾကီး ယုဒႆန္သည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္ (၁၀) ႏွစ္၊ အင္းဝျမိဳ႕တြင္ (၂) ႏွစ္၊ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕တြင္ (၂၃) ႏွစ္ စုစုေပါင္း (၃၅) ႏွစ္ၾကာ ျမန္မာျပည္မွာ ဒုကၡေဝဒနာ ပင္ပန္း ဆင္းရဲမႈ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခံယူျပီး ျမန္မာျပည္၏ ႏွစ္ျခင္း သာသနာဟူေသာ မ်ိဳးေစ့ကို ၾကဲျဖန္႔ခဲ့ပါသည္။ ဆရာၾကီး ယုဒႆန္ ေခၚေတာ္မူျခင္း ခံရခ်ိန္တြင္ အမႈေတာ္ေဆာင္ (၁၆၂) ဦး၊ အသင္းေတာ္ (၇၄) ပါး၊ ႏွစ္ျခင္း ခံျပီးသူ (၈၉၂) ဦး၊ ယံုၾကည္သူ (၇၉၀၄) ဦးတုိ႔ကို ထားခဲ့ႏုိင္ခဲ့သည့္ အျပင္ ေယာက်ၤားေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ က်မ္းစာသင္ေက်ာင္း၊ စုစုေပါင္း (၄၄) ေက်ာင္းကို တည္ေထာင္ေပးႏုိင္ ခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူ၏ အသက္၊ သူ၏ မိသားစုမ်ား၏ အသက္မ်ားျဖင့္ စေတးကာ တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ သာသနာသည္ အသက္ရွင္သန္ ေလဟုန္ဆန္ကာ ႏွစ္ (၂၀၀) ကို ေရာက္ရွိလာခ်ိန္တြင္ ခရစ္ယာန္ အသင္ေတာ္ (၄၉၀၅) ပါး၊ က်မ္းစာသင္ေက်ာင္း (၂၀) ေက်ာင္း၊ ဓမၼတကၠသိုလ္ (၂၅) ေက်ာင္း၊ ယံုၾကည္သူ ခရစ္ယာန္ (၄) သန္းခန္႔ သည္ ခရစ္ေတာ္ကို ရရွိကာ ထာဝရအသက္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရရွိခဲ့ၾကေလသည္။ အသက္ေသြးနဲ႔စေတး သူေရးခဲ့ေသာ သမုိင္းသည္ အျမစ္ခိုင္မာ ႏွစ္ (၂၀၀) ၾကာျမင့္လို႔ လာခဲ့ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေယာက္စီတုိင္းသည္လည္း စိတ္ႏွလံုးကို ျပင္ဆင္ျပီး ဘုရားရွင္၏ အလုိေတာ္ႏွင့္ အညီ ပါဝင္လ်က္ ၾကီးျမတ္လွေသာ သာသနာ သမိုင္းကို ဆက္လက္ ပါဝင္ၾကပါစို႔လား။
ဦးေနာ ေအာက္ေမ့ဘြယ္ ႏွစ္ျခင္းအသင္းေတာ္မွ ထုပ္ေဝ ျဖန္႔ခ်ီေသာ “ခရစ္ေတာ္သာ မရွိခဲ့ရင္…” ဆရာၾကီး ယုဒႆန္၏ အထုပၸတိ မွတ္တမ္း ဒီဗြီဒီ အေခြမွ ေနာက္ခံ စကားေျပာ မ်ားကို ကူးယူ ေရးသားပါသည္။
http://minlwin.wordpress.com/